۱۲۴۷. امام على عليه‏السلام : دو تن هستند كه از دشمن‏ترينِ خلق در نزد خدايند :
آن كه خداوند ، او را به خود وا گذاشته است و در نتيجه ، از راه راست منحرف شده ، شيفته سخنى بدعت‏آميز گشته و دلبسته روزه و نماز شده است . پس او مايه فريفتگى فريب‏خوردگان است و از راه هدايتِ پيشينيان خود ، گم‏راه گشته و گم‏راه كننده كسى است كه در زمان حياتش و پس از مرگش از او پيروى كند و باركشِ گناهان ديگران و در گروِ گناه خود است.
و ديگرى آن كه جهلى از مردمان جاهل ، گرد آورده و راهى تاريكى‏هاى فتنه است . مردم‏نمايان ، او را عالم ناميده‏اند ، حال آن كه حتّى يك روز نيز در فضاى علم ، به سلامتْ نزيسته است .

۱۲۴۸. امام على عليه‏السلام : از دشمن‏ترينِ مردم در نزد خداوند متعال ، بنده‏اى است كه خداوند ، او را به خود وانهاده و او از راه راست ، منحرف شده است و بى‏راهنما پيش مى‏رود . اگر براى كِشتِ دنيا خوانده شود ، دست به كار مى‏شود و اگر براى كِشتِ آخرت خوانده شود ، تنبلى مى‏كند؛ گويى آنچه انجام داده ، بر او واجب است و آنچه در آن سستى كرده ، از او برداشته شده است .

۱۲۴۹. امام على عليه‏السلام : دشمن‏ترينِ آفريدگان در نزد خداوند ، غيبت كننده است .

۱۲۵۰. امام على عليه‏السلام : منفورترينِ بندگان در نزد خداوند سبحان ، كسى است كه جز در انديشه شكم و شرمگاهش نيست .

۱۲۵۱. امام على عليه‏السلام : دورترين آفريدگانِ از خداوند متعال ، دولتمند بخيل است .

۱۲۵۲. امام على عليه‏السلام : منفورترينِ بندگان در نزد خداوند ، فقيرِ متكبّر ، پيرِ زناكار و عالمِ بدكار است .

۱۲۴۷. عنه عليه‏السلام : إنَّ مِن أبغَضِ الخَلقِ إلَى اللّه‏ِ عز و جل لَرَجُلَينِ :
رَجُلٌ وَكَلَهُ اللّه‏ُ إلى نَفسِهِ ؛ فَهُوَ جائِرٌ عَن قَصدِ السَّبيلِ ، مَشعوفٌ بِكَلامِ بِدعَةٍ ، قَد لَهِجَ بِالصَّومِ وَالصَّلاةِ ، فَهُوَ فِتنَةٌ لِمَنِ افتَتَنَ بِهِ ، ضالٌّ عَن هَديِ مَن كانَ قَبلَهُ ، مُضِلٌّ لِمَنِ اقتَدى بِهِ في حَياتِهِ وبَعدَ مَوتِهِ ، حَمّالٌ خَطايا غَيرِهِ ، رَهنٌ بِخَطيئَتِهِ .
ورَجُلٌ قَمَشَ جَهلاً في جُهّالِ النّاسِ ، عانٍ بِأَغباشِ الفِتنَةِ ، قَد سَمّاهُ أشباهُ النّاسِ عالِما ولَم يَغنَ فيهِ يَوما سالِما . ^۱

۱۲۴۸. عنه عليه‏السلام : إنَّ مِن أبغَضِ الرِّجالِ إلَى اللّه‏ِ تَعالى لَعَبدا وَكَلَهُ اللّه‏ُ إلى نَفسِهِ ، جائِرا عَن قَصدِ السَّبيلِ ، سائِرا بِغَيرِ دَليلٍ ، إن دُعِيَ إلى حَرثِ الدُّنيا عَمِلَ ، وإن دُعِيَ إلى حَرثِ الآخِرَةِ كَسِلَ ، كَأَنَّ ما عَمِلَ لَهُ واجِبٌ عَلَيهِ ، وكَأَنَّ ما وَنى فيهِ ساقِطٌ عَنهُ . ^۲

۱۲۴۹. عنه عليه‏السلام : أبغَضُ الخَلائِقِ إلَى اللّه‏ِ المُغتابُ . ^۳

۱۲۵۰. عنه عليه‏السلام : أمقَتُ العِبادِ إلَى اللّه‏ِ سُبحانَهُ مَن كانَ هِمَّتُهُ بَطنَهُ وفَرجَهُ . ^۴

۱۲۵۱. عنه عليه‏السلام : أبعَدُ الخَلائِقِ مِنَ اللّه‏ِ تَعالى البَخيلُ الغَنِيُّ . ^۵

۱۲۵۲. عنه عليه‏السلام : أمقَتُ العِبادِ إلَى اللّه‏ِ الفَقيرُ المَزهُوّ ، وَالشَّيخُ الزّانِ ، وَالعالِمُ الفاجِرُ . ^۶