۹۶۹. رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عز و جلمىفرمايد : اى محمّد! اگر آفريدگان به ساختههاى شگفت من مىنگريستند ، جز مرا نمىپرستيدند و اگر شيرينى ياد مرا در دلهايشان مىچشيدند ، ملازم درگاه من مىشدند و اگر به ظرائف نيكىهاى من مىنگريستند ، به چيزى جز من نمىپرداختند .
۹۷۰. رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عز و جلمىفرمايد : «هرگاه اشتغال به من بر بندهام چيره گردد ، خواسته و لذّتش را در ياد خود قرار خواهم داد . پس چون خواسته و لذّتش را در ياد خود قرار دادم ، عاشق من مىشود و من عاشق او مىشوم . پس چون عاشق من شد و من عاشق او شدم ، پرده ميان خود و او را برخواهم داشت و اين حالت را بر او مسلّط خواهم كرد ، تا آن كه چون مردمْ غافل شدند ، او غافل نشود . اين كسان ، سخنشان سخن پيامبران است . آنان ، قهرمانان حقيقىاند» .
۹۷۱. المواعظ العددية : خداوند به داوود عليهالسلام وحى كرد : «اى داوود ! هر كه مرا شناخت ، مرا ياد كرد و هركه مرا ياد كرد ، مرا قصد كرد و هركه مرا قصد كرد ، به جستجوى من برخاست و هركه به جستجوى من برخاست ، مرا يافت و هركه مرا يافت ، مرا نگه داشت و هركه مرا نگه داشت ، هيچ كس را بر نخواهد گزيد .
۹۷۲. امام على عليهالسلام : ياد خدا ، كليد اُنس گرفتن است .
۹۷۳. امام على عليهالسلام : ياد خدا ، خوراك جانها و همنشينى با محبوب است .
۹۷۴. امام سجّاد عليهالسلام : بارالها ! بر محمّد و آل محمّد ، درود فرست و به هنگام غفلت ، مرا با ياد خود ، هشيار ساز . به روزگار مهلت ، مرا در راه طاعت خود به كار گير و راه آسانى به سوى دوستىات برايم بگشا كه با آن ، خير دنيا و آخرت را بر من كامل گردانى .
ر . ك : ص ۶۰۷ (انس با خدا)؛ ص ۶۳۱ (ديدار خدا) .
