۸۳۱. الكافى ـ به نقل از حسن بن جَهْم ـ : به امام رضا عليه‏السلامگفتم : مرا از دعا فراموش مكن .
حضرت فرمود : «گمان مى‏كنى كه من فراموشت مى‏كنم ؟».
اندكى در خودم انديشيدم و با خود گفتم : او براى شيعيانش دعا مى‏كند و من نيز از شيعيانش هستم . آن‏گاه گفتم : نه ، فراموشم نمى‏كنى .
فرمود : «از كجا فهميدى ؟» .
گفتم : من از شيعيانت هستم و تو برايشان دعا مى‏كنى .
فرمود : «آيا متوجّه چيز ديگرى جز اين شدى ؟».
گفتم : نه .
فرمود : «هرگاه خواستى بدانى كه نزد من چه جايگاهى دارى ، ببين من نزدت چه جايگاهى دارم» .

۸۳۲. امام هادى عليه‏السلام ـ به متوكّل عبّاسى ـ : صفاى دوستى را از آن كه دوستى‏اش را برآشفتى ، مخواه . وفادارى از آن كه به او نيرنگ زدى ، مطلب ، و خيرخواهى را از آن كه بدگمانى‏ات را متوجّه او كردى ، مجو ؛ چرا كه دل ديگرى نسبت به تو ، همچون دل تو نسبت به اوست .

ر . ك : ص ۸۹ (سازگارى جان‏ها)؛ ص ۶۰۱ (معيارِ جايگاه بنده در نزد خدا) .

ب ـ همدردى در خوشى و ناخوشى

۸۳۳. امام على عليه‏السلام : راست‏ترينِ برادران در دوستى ، كسانى هستند كه در خوشى و ناخوشى با برادران خود [با جان و مال خويش] ، بيشتر همدردى مى‏كنند .

۸۳۴. امام على عليه‏السلام : در تنگنا و سختى ، دوستى راستين ، آشكار مى‏شود .

۸۳۱. الكافي عن الحسن بن الجهم : قُلتُ لِأَبِي الحَسَنِ عليه‏السلام : لا تَنسَني مِنَ الدُّعاءِ .
قالَ : (أ)وَتَعلَمُ أنّي أنساكَ ؟
فَتَفَكَّرتُ في نَفسي وقُلتُ : هُوَ يَدعو لِشيعَتِهِ وأنَا مِن شيعَتِهِ ، قُلتُ : لا ، لا تَنساني .
قالَ : وكَيفَ عَلِمتَ ذلِكَ ؟
قُلتُ : إنّي مِن شيعَتِكَ ، وإنَّكَ لَتَدعو لَهُم .
فَقالَ : هَل عَلِمتَ بِشَيءٍ غَيرِ هذا ؟
قُلتُ : لا .
قالَ : إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَكَ عِندي فَانظُر (إلى) ما لي عِندَكَ . ^۱

۸۳۲. الإمام الهادي عليه‏السلام ـ لِلمُتَوَكِّلِ ـ : لا تَطلُبِ الصَّفاءَ مِمَّن كَدَرتَ عَلَيهِ ، ولاَ الوَفاءَ مِمَّن غَدَرتَ بِهِ ، ولاَ النُّصحَ مِمَّن صَرَفتَ سوءَ ظَنِّكَ إلَيهِ ؛ فَإِنَّما قَلبُ غَيرِكَ (لَكَ) كَقَلبِكَ لَهُ . ^۲

ب ـ المُواساةُ فِي السَّرّاءِ وَالضَّرّاءِ

۸۳۳. الإمام عليّ عليه‏السلام : أصدَقُ الإِخوانِ مَوَدَّةً أفضَلُهُم لاِءِخوانِهِ فِي السَّرّاءِ وَالضَّرّاءِ مُواساةً . ^۳

۸۳۴. عنه عليه‏السلام : فِي الضّيقِ وَالشِّدَّةِ يَظهَرُ حُسنُ المَوَدَّةِ . ^۴