277
دوستي در قرآن و حديث

ب ـ ستمكاران

قرآن

(به ستمكاران ، ميل مكنيد كه آتش ، مى‏سوزاندتان و در برابر خدا ، شما را دوستانى نخواهد بود ، و آن‏گاه ، يارى نخواهيد شد) .

حديث

۶۹۶. امام صادق عليه‏السلام ـ در تفسير آيه «به ستمكاران ، ميل مكنيد كه آتش مى‏سوزاندتان» ـ : مقصود ، شخصى است كه نزد سلطانى مى‏رود و به مقدارى كه سلطان ، دستش را در كيسه‏اش مى‏كند تا به او عطايى بدهد ، آرزومند زنده ماندنش است .

۶۹۷. رجال الكشّى ـ به نقل از حسن بن على بن فَضّال، از صَفْوان بن مِهران جَمّال ـ : نزد امام موسى كاظم عليه‏السلامرفتم. ايشان به من فرمود: «اى صفوان! همه رفتارت خوب است ، جز يك چيز».
گفتم : فدايت شوم ! چه چيز ؟
فرمود : «كرايه دادن شترهايت به اين مرد ، يعنى هارون» .
گفتم : به خدا سوگند ، شترهايم را براى سرمستى و بدمستى يا شكار و لهو ، به او كرايه نمى‏دهم ؛ بلكه آنها را براى پيمودن اين راه (راه مكّه) كرايه مى‏دهم و خودم نيز همراه او نمى‏روم و غلامانم را براى اين كار، راهى مى‏كنم.
حضرت به من فرمود : «اى صفوان! آيا كرايه تو را بايد بپردازند ؟» .
گفتم : فدايت شوم ، آرى!
فرمود : «آيا دوست دارى تا زمانى كه كرايه‏ات را دريافت مى‏كنى ، زنده بمانند ؟» .
گفتم : آرى .
فرمود : «هركس خواستار بقاى آنان باشد ، از آنان است و هركس از آنان باشد ، به دوزخ مى‏رود» .
[صفوان مى‏گويد : ]من نيز رفتم و همه شترهايم را فروختم .
خبر اين ماجرا به هارون رسيد و او مرا خواند و به من گفت : اى صفوان! شنيده‏ام كه شترهايت را فروخته‏اى ؟
گفتم : آرى .
گفت : چرا ؟
گفتم : من پيرمردى فرتوت هستم و غلامانم نيز كارها را درست انجام نمى‏دهند .
هارون گفت : هيهات ! اين طور نيست . من مى‏دانم چه كسى تو را به اين كار وا داشته است ؛ موسى بن جعفر .
گفتم : مرا چه به موسى بن جعفر!
گفت : دست بردار! به خدا سوگند ، اگر به جهت خوش معاشرتى‏ات نبود ، تو را مى‏كشتم .


دوستي در قرآن و حديث
276

ب ـ الظّالِمونَ

الكتاب

(وَ لاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَـلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَ مَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَآءَ ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ ) . ۱

الحديث

۶۹۶. الإمام الصادق عليه‏السلام ـ في قَولِ اللّه‏ِ عز و جل : «وَ لاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَـ لَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ» ـ : هُوَ الرَّجُلُ يَأتِي السُّلطانَ فَيُحِبُّ بَقاءَهُ إلى أن يُدخِلَ يَدَهُ إلى كيسِهِ فَيُعطِيَهُ . ۲

۶۹۷. رجال الكشّي عن الحسن بن عليّ بن فضّال عن صفوان بن مهران الجمّال : دَخَلتُ عَلى أبِي الحَسَنِ الأَوَّلِ عليه‏السلام فَقالَ لي: يا صَفوانُ، كُلُّ شَيءٍمِنكَ حَسَنٌ جَميلٌ ماخَلا شَيئا واحِدا .
قُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، أيُّ شَيءٍ؟
قالَ : إكراؤُكَ جِمالَكَ مِن هذَا الرَّجُلِ ؛ يَعني هارونَ .
قُلتُ : وَاللّه‏ِ ما أكرَيتُهُ أشَرا ، ولا بَطَرا ، ولا لِصَيدٍ ، ولا لِلَهوٍ ، ولكِنّي اُكريهِ لِهذَا الطَّريقِ؛ يَعني طَريقَ مَكَّةَ، ولا أتَوَلاّهُ بِنَفسي ولكِن‏أنصِبُ غِلماني.
فَقالَ لي : يا صَفوانُ ، أيَقَعُ كِراؤُكَ عَلَيهِم؟
قُلتُ : نَعَم جُعِلتُ فِداكَ .
قالَ : فَقالَ لي : أتُحِبُّ بَقاءَهُم حَتّى يَخرُجَ كِراؤُكَ؟
قُلتُ : نَعَم .
قالَ : فَمَن أحَبَّ بَقاءَهُم فَهُوَ مِنهُم ، ومَن كانَ مِنهُم كانَ وَرَدَ النّارَ .
قالَ صَفوانُ : فَذَهَبتُ وبِعتُ جِمالي عَن آخِرِها .
فَبَلَغَ ذلِكَ إلى هارونَ ، فَدَعاني ، فَقالَ لي : يا صَفوانُ ، بَلَغَني أنَّكَ بِعتَ جِمالَكَ؟
قُلتُ : نَعَم .
فَقالَ : لِمَ؟
قُلتُ : أنَا شَيخٌ كَبيرٌ ، وإنَّ الغِلمانَ لا يَفونَ بِالأَعمالِ .
فَقالَ : هَيهاتَ أيهاتَ ، إنّي لَأَعلَمُ مَن أشارَ عَلَيكَ بِهذا ؛ موسَى بنُ جَعفَرٍ .
قُلتُ : ما لي ولِموسَى بنِ جَعفَرٍ!
فَقالَ : دَع هذا عَنكَ ، فَوَاللّه‏ِ لَولا حُسنُ صُحبَتِكَ لَقَتَلتُكَ . ۳

1.هود : ۱۱۳ .

2.الكافي : ۵ / ۱۰۸ / ۱۲ عن سهل بن زياد رفعه .

3.رجال الكشّي : ۲ / ۷۴۰ / ۸۲۸ .

  • نام منبع :
    دوستي در قرآن و حديث
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدی ری شهری، با همکاری: محمّد تقدیری، ترجمه: سیّد حسن اسلامی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1383
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 5305
صفحه از 784
پرینت  ارسال به