انطباق، یعنی نظریه انطباق لذت‌گرا^۱ (که «چرخه لذت‌گرا» نیز نامیده می‌شود) (لایکن^۲ و تلگن، ۱۹۹۶) به «نظریه بده بستان»^۳ مربوط می‌شود که می‌گوید پس از دوره‌های شادی در زندگی ما الزاما دوره‌های منفی خواهند آمد که همدیگر را خنثی می‌کنند و از این رو، هر کوششی برای ارتقای شادکامی ناموفق خواهد بود.

بخت آزمایی
آیا در بخت‌آزمایی شرکت کرده‌اید؟ اگر آری، چرا؟
آیا معتقدید که شما را شادتر خواهد کرد؟ متاسفانه، بررسی بزرگ طولی بریکمن
درباره شادکامی برندگان بخت آزمایی خلاف این را می‌گوید. از برندگان بخت آزمایی
که مبالغی از ۵۰ هزار تا یک میلیون دلار
امریکا را بردند درباره متغیرهای جمعیت‌شناختی و پرسش‌هایی مربوط به نحوه تغییر
زندگیشان پس از برنده شدن مصاحبه شد. رخدادهای روزمره برندگان بخت‌آزمایی در
مقایسه با گروه‌های کنترل ناخوشایندتر بودند و آنها در مقایسه با زمانی که هنوز
برنده نشده بودند، شادتر نبودند.
مقایسه ۱۱
فرد که از پایین تنه و ۱۸
فردی که از چهار عضو فلج بودند با برندگان بخت‌آزمایی نشان می‌دهد که آنها در
شادکامی نمره‌های یکسانی گرفتند. این بدین معنی نیست که افراد مفلوج، از شرایط
خود شاد هستند. در واقع، آنها نسبت به گذشته خود تفکرات مثبت دارند اما از زندگی
روزمره الان خود رضایت پایینی دارند. در آخر، این آزمایش از نظریه انطباق‌های
لذت‌گرا حمایت می‌کند، به این معنا که خوب یا بد، ما یک نقطه پایه طبیعی داریم
که به ناچار به آن باز خواهیم گشت.[۴]
اصل مقاله را در بریکمن (۱۹۷۸)
ببینید.

پادزهر پیشنهادشده برای این انطباق، تنوع^۴ است، بنابراین افراد باید دائماً رویکرد و تدابیر خود را برای شاد شدن تغییر دهند تا هرگونه مکانیزم انطباق را خنثی کنند (کاچ^۵ و لوبومیرسکی، ۲۰۰۶). همان‌گونه که در الگوی پیشگیری انطباق لذت‌گرا (اچ اِی پی)^۶ آمده است (لیبومیرسکی، زیر چاپ)، پژوهش‌های جدید نشان داده است تعداد رخداد‌های مثبت یک فرد مستقیماً بر تعداد هیجان‌های مثبت تجربه‌شده اثر می‌گذارد، که این به حفظ بهباشی کمک می‌کند، همه اینها با اتفاق غیر منتظره و تنوع و نیز تمایل درونی به تغییر، تعدیل می‌یابند (لیبومیرسکی و دیگران، ۲۰۰۹).

که باعث بهباشی درونی می‌شوند. رویکرد از بالا به پایین می‌کوشد پیامدهای مشخصی را که بهباشی درونی تولید می‌کند، بفهمد (هیدی^۱ و دیگران، ۱۹۹۱).

ژنتیک و بهباشی درونی

به‌نظر می‌رسد ژنتیک تأثیر نیرومندی بر بهباشی فردی دارد. در واقع، پژوهشگران دریافته‌اند که صفات شخصیتی، تغییرپذیری رضایت از زندگی را تبیین می‌کنند (ماگنوس^۲ و دیگران، ۱۹۹۳). «نظریه تعادل پویا»^۳ می‌گوید که شخصیت، سطح پایه پاسخ‌های هیجانی را تعیین می‌کند؛ رخدادها می‌توانند تأثیری کوتاه‌مدت بر ما بگذارند، اما در گذر زمان ما نهایتاً به نقطه پایه ژنتیکی‌مان باز می‌گردیم (هیدی و ویرینگ^۴، ۱۹۸۹). به علاوه، افرادی که در زندگی خانوادگی خود شادند غالباً در محل کار نیز شاد هستند، که این امر نشان‌دهنده پایداری در موقعیت‌ها (مانند کار، و فراغت) است (دینر و لارسن^۵، ۱۹۸۴). به تازگی، یافته‌های جدید پژوهشی نظریه نقطه پایه^۶ را زیر سوال برده‌اند (هیدی، ۲۰۰۸؛ هیدی و دیگران، ۲۰۱۰). اما، در حال حاضر، نظریه نقطه پایه بر رشته روان‌شناسی مثبت‌نگر حاکم است و زیربنای مداخلات روان‌شناسی مثبت‌نگر است.

اپی ژنتیک^۷ عرصه‌ای از پژوهش زیست‌شناختی است که تعاملات علّی میان ژن‌ها و محیط را بررسی می‌کند (کورلی^۸ و کِورن^۹، ۲۰۰۹: ۳۴۷). به ویژه، پژوهش‌ها به تدریج نشان می‌دهند که محیط می‌تواند در بروز ژن و رفتار، به ویژه رابطه مادرـ فرزند طی مراحل کلیدیفف رشد، اثر بگذارد؛ بنابراین بر «رشد مغز، رفتار و نیز خطر و تاب‌آوری در سلامت و بیماری» تاثیر خواهد گذاشت.

نظریه انطباق

انسان‌ها تمایل تکاملی منحصر به فردی دارند برای واکنش شدید نشان دادن به رخدادهای جدید؛ اما با گذشت زمان از میزان این تمایل کاسته می‌شود (تقریباً پس از گذشت ۳ ماه). پژوهشگران در پی بررسی‌های متعدد متوجه شدند که انسان‌ها غالباً یک «نقطه پایه»^۱۰ طبیعی شادکامی دارند، که در پی اخبار یا رخدادهای خوب و بد، یعنی پس از تقریباً سه ماه غالباً به آن نقطه بازمی‌گردند. این فرایند تکاملی