چکیده با
تأمل در اهداف یادگیری، شما اکنون باید نقدهای جاری پیرامون روان‌شناسی مثبت‌نگر
را بدانید. به سخن دقیق‌تر، شما اکنون باید بدانید که:
§ ما ده انتقاد اصلی از جنبش روان‌شناسی مثبت‌نگر
را معرفی کردیم، که البته بیشتر آنها نتیجه بدفهمی از این رشته هستند.
§ همان‌طور
که این رشته رشد می‌کند و بر عمرش افزوده می‌شود،
مسایل مربوط به روش (مطالعات مقطعی، گزارش از خود) اهمیت کمتری می‌یابند، و در
عوض، پژوهش طولی و پیمایش‌های جهانی اهمیت بیشتری می‌یابند.
§ همان‌گونه که از فصل ششم به بعد می‌بینید، روان‌شناسی
مثبت‌نگر اذعان می‌کند که تجربه‌های منفی نیز بخشی از زندگی هستند. از این‌رو، بر خلاف نظر منتقدین، روان‌شناسی مثبت‌نگر با پژوهش بر موضوع تاب‌آوری
و رشد می‌کوشد تا معنای کل‌نگرانه‌تری از زندگی انسانی را به دست آورد.
§ هنوز پرسش‌های چندی نیازمند پاسخ هستند؛ مانند اینکه،
چرا مداخلات برای برخی جواب می‌دهد و برای برخی دیگر خیر؟ آیا این تفاوت به ژنتیک
مربوط می‌شود؟
§ چند آینده قابل تصور برای حوزه روان‌شناسی مثبت‌نگر
وجود دارد: جداسازی، یکپارچه‌سازی، و حل شدنِ^۱ کامل.

منابع پیشنهادی

http://www.uel.ac.uk/psychology/programmes/postgraduate/positive-msc.htm

برای دسترسی به اطلاعاتی درباره دوره MAPP در دانشگاه لندن شرقی، بریتانیا؛ لطفاً با اتصال به این آدرس جزئیات بیشتر را مشاهده کنید.

http://www.sas.upenn.edu/lps/graduate/mapp

اگر خواهان آگاهی از یک چشم‌انداز امریکایی هستید، برای اطلاعات بیشتر پیرامون برنامه‌های آنها وب‌سایت امریکایی MAPP را بازدید کنید.

http://www.intentionalhappiness.com/workbooks.html

برای دسترسی به کتاب‌های تمرینی [کتابچه‌های راهنما] در حوزه ‌روان‌شناسی مثبت‌نگر، به گلچین رابرت بیسواس دینر از کتاب‌های تمرین وصل شوید و از آنها در زمان فراغتتان استفاده کنید.

http://www.uel.ac.uk/psychology/lp۴/index.htm

http://positivepsychologynews.com

رفتار میان‌فردی منفی را نادیده گرفته است و بر آنها تمرکز نمی‌کند».

آینده روان‌شناسی مثبت‌نگر

جالب است که شخصیت‌های اصلی این رشته (مانند دینِر، لینلی، جوزِف) بر این باورند که یکپارچه‌سازی روان‌شناسی مثبت‌نگر (و در نتیجه، محو آن در جریان کلی روان‌شناسی) آینده ایده‌آل این رشته است. سرانجام، هدف سخنرانی‌های سلیگمن در انجمن روان‌شناسی امریکا، در کسوت رییس آن انجمن، جلب توجه به عدم توازن در روان‌شناسی رایج بود. حالا که این امر مورد توجه قرار گرفته است، چه بسا که دیگر به جدایی این رشته در قالب یک شاخه جدید روان‌شناسی نیازی نباشد [و بلکه، تنها یک رویکرد در تمام شاخه‌های روان‌شناسی باشد]. خط سِیر و نقشه‌ای که بر اساس آن این هدف می‌تواند رخ دهد، قابل بحث است. یکپارچه‌سازی و تغیر چشم‌انداز، با توجه به میزان بودجه، محققان و نیاز به رشد نظریه‌ها و کاربست‌ها، چه‌بسا که چندین دهه و یا بیشتر طول بکشد (لینلی و دیگران، ۲۰۰۶).

ما به عنوان محققان، مشاوران، و مدرّسان رشته روان‌شناسی مثبت‌نگر، بینش منحصر به‌فردی داریم و بر اساس اطلاع و تجربه، پیش‌بینی مطمئنی برای آینده‌ روان‌شناسی مثبت‌نگر داریم. به باور ما اگر روان‌شناسی مثبت‌نگر به آن‌چیزی که جوزف و لینلی زمانی آن را «کنار کشیدن»^۱ توصیف می‌کردند (جداسازی روان‌شناسی مثبت‌نگر از دیگر رشته‌های روان‌شناسی) ادامه دهد، این انزواگری به یکپارچگی و رشد این رشته آسیب می‌رساند. ما در حوزه‌های آموزشی و پژوهشی خودمان پیامدهای ویران‌گر چنین تمرکز تنگ‌نظرانه‌ای را به آسانی حس می‌کنیم و به شدت دانشجویانمان را از این نحوه اندیشیدن بازمی‌داریم. هر چقدر این رشته خودش را بیشتر جدا و منزوی کند، به همان میزان عمق، غنا و فهمِ از همتایانش را از دست می‌دهد. در واقع، به باور ما همان‌طور که روان‌شناسی مثبت‌نگر رشد و پیشرفت می‌کند، با تلفیق و یکپارچه‌سازی آن با دیگر حوزه‌های علوم و تخصصی‌شدن مداوم، توانمندی آن دوچندان خواهد شد. این آینده ایده‌آل نیاز به عناصر عمل‌گرایانه‌ای نیز دارد که عبارتند از بودجه و مسایل ساختاری و سازمانی، که بقا در بوروکراسی و سازمان اداری روان‌شناختی را تضمین می‌کنند. آخر آنکه، روان‌شناسی مثبت‌نگر باید بپذیرد که به هنگام مطالعه و بررسی مثبت‌ها، اذعان به منفی‌ها نیز ضروری است؛ زیرا آنچه که در اصل ما را به سوی این رشته کشاند، در درجه ‌اول عدم توازن در روان‌شناسی رایج بود.