...) جمع کردن؛ تماشای عکس‌ها؛ در آغوش گرفتن و نوازش کردن؛ و هزاران هزار کار دیگر؛ بکوشید که یک نقشه تفریحی و اوقات فراغت را پیگیری کنید که در آن به‌طور منظم (ترجیحا حتی برای پنج دقیقه در روز هم که شده) به برخی از این فعالیت‌ها بپردازید.

دست آخر آنکه، هیچ «درمان روان‌شناختی ‌مثبت‌نگر» ویژه‌ای وجود ندارد؛ با این‌حال، همان‌گونه که روشن شد، برخی رویکردهای درمانی در حال ایجادِ درمان‌های مثبت‌نگر خالصی هستند که بر اساس الگوهای مرتبط با روان‌شناسی مثبت‌نگر باشد (برای نمونه: فاوا و روئینی، ۲۰۰۹). شگفت آنکه، گرچه نظریه خودتعیین‌گری‌^۱ یکی از نویدبخش‌ترین دستورالعمل‌های آتی دانسته می‌شود، اما تا به امروز هیچ نظریه‌ای درباره خودتعیین‌گری‌ وجود ندارد (دسی و رایان، ۲۰۰۸). سلیگمن و همکاران مشغول ایجاد و توسعه مداخلات روان‌شناختی مثبت‌نگر خاصی در راستای توانمندی‌ها و فضایل VIA هستند.

انتقادها از «درمان مثبت‌نگر» مبتنی بر این برداشت هستند که بسیاری از درمان‌های متداول، بدون اینکه اشاره مستقیمی به این مطلب داشته باشند و یا برچسب مثبت‌نگری به خود بزنند، هم اکنون اصول روان‌شناسی مثبت‌نگر را برای کاستن از رنج و افزایش شادکامی و بهباشی به‌کار می‌گیرند. برای نمونه، برخی درمان‌ها به تسهیل و پیشرفت این امور کمک می‌کند: هیجانات مثبت؛ معنا و هدف (خود تعیین‌گری/ خودمختاری)؛ خودکارآمدی، ادراک شایستگی/تسلط؛ ارتباط و کارکرد میان‌فردی (واین‌برگِر،^۲ ۱۹۹۵). از این‌رو، تمایز آشکارتری برای جداسازی این دو مورد نیاز است.

روان‌شناسی مثبت‌نگر و مربی‌گری

از سال ۲۰۰۰ تلفیق روان‌شناسی مثبت‌نگر (نظریه و عمل) در دنیای مربی‌گری افزایش فزاینده‌ای داشته است (کافمن و اسکولر،^۳ ۲۰۰۴؛ گرَنت، زیر چاپ؛ گرنت و اسپنس، زیر چاپ؛ هفرن، زیر چاپ). گرچه امروز دیگر این مطلب جا افتاده است، اما تنها در همین اواخر بود که نشریه‌های علمی موجود، کتابچه‌های راهنمای روان‌شناسی مثبت‌نگر (کتاب‌هایی مانند: شادکامی اصیل، چگونه شادکام زندگی کنیم؟، مثبت بودن، روان‌شناسی مثبت‌نگر و مربی‌گری) را مورد حمایت عملی قرار دادند. این کتاب‌های راهنما مربیان را قادر به دسترسی به مداخلات روان‌شناختی مثبت‌نگر معتبر (PPIs) می‌کند و تمرین‌های

درباره زندگی‌شان فکر کنند و وانمود کنند که همه عادات بدی را که قول داده بودند تا زمانی که زنده‌اند تغییر بدهند، هیچگاه تغییر نداده‌اند [و ناگهان نیز فرصت زنگی به سر رسیده است]. اگرچه این تمرین تلویحاً حاکی از آن است که چنین تأملی می‌تواند سوخت و انگیزه بیشتری برای تغییر فراهم آورد، اما ما آنقدرها هم شنگول و نادان نیستم؛ در واقع، در اینجا ما احساس می‌کنیم که تاریکی‌های این روش بر خوبی‌هایی که برای رسیدن به آن تلاش می‌شود، سایه افکنده و آن تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. همچنین، این تمرین به دلیل زیرپا نهادن و نادیده گرفتن تمرکز بر رشد توانمندی‌ها، در نظر دانشجویان کاملاً بیمارگون و زیان‌بخش می‌آید.

فهرست برنامه‌های تفریحی

بزرگسالان واقعاً «بازیگران»^۱ خوبی نیستند. ما معمولاً به تخیل و اسبابی که برای کودکان عیش و سرخوشی می‌آفریند اهمیتی نمی‌دهیم و نیازی به استفاده از آن برای خود نمی‌بینیم. با این‌حال، فعالیت‌های تفریحی و سرگرمی برای آرمیدگی، سرخوشی، فراموشی نگرانی‌ها، خلاقیت و یادگیری چیزهای تازه ضروری هستند. این فعالیت‌ها می‌توانند ما را سر حال آورند و جانی تازه در ما بدمند؛ تا آنجا که با وجود آنها عملکرد بهتری در کار و روابطمان خواهیم داشت. ما وقتی بزرگسال می‌شویم، زمان اندکی برای برای «بازی کردن» می‌گذرایم. از این‌رو، این تمرین از شما می‌خواهد فهرستی از فعالیت‌هایی تهیه کنید که فکر می‌کنید از آنها می‌توانید به‌عنوان یک راهکار تفریحی لذت ببرید. به این فکر کنید که بهترین، عملی‌ترین، یا آسان‌ترین کار کدام است. بکوشید فعالیت‌های تفریحی فعال را به جای منفعل انتخاب کنید؛ زیرا اثبات شده است که این فعالیت‌های تفریحی فعالانه بهباشی را افزایش می‌دهند؛ نه اینکه مانع آن شوند (هُلدِر و دیگران، ۲۰۰۹).

فهرست برنامه‌های تفریحی می‌تواند شامل این چیزها باشد: دیدن بخش‌های مورد علاقه (یا تازه) یک فروشگاه کتاب، فیلم، موسیقی؛ بازی‌های رایج (مانند منچ، مارپله، دوز، پاستور، شطرنج)؛ آوازخواندن؛ رقصیدن؛ رفتن به موزه، باغ گیاه‌شناسی (کشاورزی)؛ دیدار و گپ زدن با همسایه؛ گردش و تماشای جاهای دیدنی در شهر؛ رفتن به عتیقه‌ ‌فروشی؛ کار با چوب،؛ پیاده‌روی؛ تماشای پرندگان و مردم؛ بولینگ بازی کردن؛ خواندن مطالب پیرامون موادِ «بخر و بساز»؛^۲ پخت‌وپز؛ آلبومی از بریده جراید (یا تمبر و