نشانگانِ پیش از قاعدگی^۱(اِرناندِس‌‌‌ریف و دیگران، ۲۰۰۰)، فشار خون (مویِر^۲ و دیگران، ۲۰۰۴)، و سطح کورتیزول را بکاهد (فیلد و دیگران، ۲۰۰۵)؛و نیز کارکرد ایمنی و غدد درون‌ریز عصبی در بیماران دارای سرطان سینه و اچ‌آی‌وی [ایدز] (دی‌یگو و دیگران، ۲۰۰۱؛ اِرناندِس‌‌‌ریف و دیگران، ۲۰۰۴، ۲۰۰۵)،و نیز پیام‌رسان‌های عصبی سروتونین و دوپامین را بیفزاید (فیلد و دیگران، ۲۰۰۵).

از لحاظ روان‌شناختی نیز کاهش چشمگیری در افسردگی بر اثر مداخله‌های مبتنی بر مالش‌درمانی، و همانند با کارآیی روان‌درمانی سنتی (مویِر و دیگران، ۲۰۰۴)، گزارش شده است (فیلد و دیگران، ۲۰۰۴). به‌نظر می‌رسد مالش‌درمانی حتی هنگامی که به میزان اندکی [یکبار] نیز به‌کار گرفته می‌شود، سودمند و کارا است.

چرا مالش‌درمانی چنین پیامدهای مثبتی بر بهباشی جسمانی و روان‌شناختی می‌گذارد؟ مویر و دیگران(۲۰۰۴) چند فرضیه پیشنهاد می‌دهند: نخستینِ آنها فرضیه «کنترل دروازه» کاهش درد^۳ است. به سخن دیگر، این فرضیه بر آن است که با وجود آمدنِ فشار در سایر ناحیه‌ها (جدای از ناحیه‌های درد)، مالش‌درمانی درد را تا موضعِ نخستینِ آسیب بند می‌آورد (بستن دروزاه). دوم آنکه، این باور هست که مالش‌درمانی می‌تواند برانگیختگی شبکه عصبی پاراسمپاتیک را بالا ‌بَرد، که این امر نیز حالت‌های اضطراب را می‌کاهد و چه‌بسا احساس بهباشی را به‌بار می‌آورد. به‌تازگی، فرضیه «تغییر در مواد شیمیایی بدن»، به دلیل وجود شواهدی بر افزایش سطح سروتونین و اندورفین‌های دیگر در خون پس از جلسه مالش‌درمانی، مورد پیشنهاد قرار گرفته است. این تغییر در شیمی خون با فرضیه دیگری پیوند زده می‌شود که بر این باور است مالش‌درمانی می‌تواند به «تولید خواب ترمیمی»^۴ کمک کند. پژوهش‌های ورزشی به مالش‌درمانی از طریق ابزار مکانیکی اعتقاد بسیاری دارند؛ برای اینکه مالش‌درمانی می‌تواند چسبیدگی‌های زیرپوستی [بافت‌ها] را باز ‌کند، از فیبروز^۵ جلوگیری ‌کند، و نیز گردش خون و لنف را بالا ببرد (مویر و دیگران، ۲۰۰۴: ۵). سرانجام، گمان بر آن است که پیامدهای خوشایند و نویدبخش مالش‌درمانی بر درد، ممکن است نتیجه «توجه میان فردی‌ای» باشد که فرد از سوی مالش ‌درمان‌گر [ماساژدهنده] دریافت می‌کند. همانند پیامدهای مثبت روان‌درمانی، چه‌بسا که این تأثیرِ خود رابطه باشد که بهباشی بیماران را دگرگون می‌کند، و نه اینکه ضرورتاً پیامد انتخاب خودِ مداخله باشد (مِسِر^۶ و

مؤلفه‌های پنج‌گانه بدنِ مثبت

لمس و تماس بدنی میان‌فردی

طیّ چند دهه‌ گذشته، روان‌شناسان بیشتر و بیشتر به اهمیت لمس و تماس بدنی انسانی در بهباشی جسمانی و روان‌شناختی آگاهی یافته‌اند (گلِک^۱ و اسپِنس،^۲ ۲۰۱۰). نخستین گواه بر اهمیت لمس و تماس بدنی میان‌فردی از پژوهش‌های هری هارلو به دست آمد، که در آن شامپانزگانِ نوزاد، مادرِ جانشینِ گرم و نوازش‌گر، یا به سخن دقیق‌تر «تماس‌پذیر»، و بدون غذا را بر مادر پولادین، کینه‌جو و با غذای بسیار ترجیح می‌دادند (هارلو و زیمِرمَن،^۳ ۱۹۵۹). امروزه موسسه تحقیق در باره لمس و تماس بدنی در شهر میامی،^۴ صدها پژوهش بالینی پیرامون اهمیت لمس و تماس بدنی میان‌فردی (مالش [ماساژ]‌ درمانی، بازتاب‌شناسی بالینی، در آغوش‌گیری و...)‌ در بهباشی جسمانی و روان‌شناختی، در جمعیت‌های بالینی و بهنجار انجام داده است (فیلد^۵ و دیگران، ۲۰۰۴؛ گلِک و اسپنس، ۲۰۱۰). این پژوهش‌ها، شالوده‌ای برای بنیانگذاری «علمِ لمس و تماس بدنی» فراهم آورده‌اند.

تکنیک [فن] مداخله‌ای مورد استفاده در شمار قابل توجهی از پژوهش‌ها، مالش‌درمانی^۶ است.]۱[شواهد، از توانایی مالش‌درمانی در بهبود کارکرد جسمانی و روان‌شناختی خبر می‌دهند. از لحاظ جسمانی، هنگامی که مالش‌‌درمانی برای نوزادانی به‌کار گفته می‌شود که در خطر زودرسی قرار دارند، این فن می‌تواند به توانایی آنان در افزایش وزن، افزایش دمای بدن، و خوابِ بیشتر کمک کند (دیتِر^۷ و دیگران، ۲۰۰۳؛ دی‌یِگو^۸ و دیگران، ۲۰۰۸).امروزه می‌دانیم، همین‌طور که کودکان بزرگتر و بالنده‌تر می‌شوند، مالش‌درمانی می‌تواند به کودکانِ دارای اختلال بیش‌فعالی‌‌‌کمبودِ توجه،^۹ التهاب مفاصل، نفس‌تنگی و پرخاش‌گری کمک کند^۱۰ (فیلد و دیگران، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸؛ دی‌یگو و دیگران، ۲۰۰۲). در بزرگسالان، مالش‌درمانی می‌تواند سردردهای شدید [میگرن] (اِرناندِس‌ ـ‌‌ ریف^۱۱ و دیگران، ۱۹۹۸،)،