دادند.]۲[افرادی که به شکلی گویا و بیانگر پیرامون پیشامدهای آسیب‌زای گذشته خود می‌نویسند کمتر پیش پزشک می‌روند، کارکرد ایمنی‌شان افزایش می‌یابد، و نسبت به کسانی که پیرامون پیشامد دردناکشان نمی‌نویسند، درماندگی و افسردگی کمتری را گزارش می‌کنند. پنِبِیکر بر این باور است که گرچه ما می‌دانیم که این مداخله به‌طور کلی مؤثر است، اما نمی‌دانیم که چرا، و برای چه کسانی. یک دلیل پیشنهادی، فرضیه تخلیه هیجانی^۱ است، که می‌گوید این تمرین به افراد اجازه می‌دهد تا آزادادنه و بدون داوری یا بازداری ‌روی کاغذ بنویسند، و می‌تواند به سازمان‌دهی افکار و هیجانات کمک کند.

خُب، جنبه مثبت این کار کجاست؟ بِرتِن^۲ و کینگ^۳ (۲۰۰۴) بر آن شدند که ببینند آیا هنگامی که از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شد تا تجربه‌های شدیداً مثبت^۴ را به جای تجربه‌های آسیب‌زا به یاد آورند، پیامدهای مثبتِ نوشتن در اینجا نیز به بار می‌آید یا نه؟ تجربه‌های شدیداً مثبت این‌گونه تعریف عملیاتی می‌شوند: «تجربه‌های هیجانی شدیداً مثبت (مانند: شگفتی، شادکامی، وجد،^۵سرمستیِ ناشی از فارغ‌التحصیلی،^۶ خانواده، کودکان، تعطیلات، و...)». در پی چند آزمایش کنترل‌شده تصادفی در شکلی همسان با مطالعات پنِبِیکر، نتایج نشان‌دهنده آن بودند که نوشتن درباره تجربه‌های شدیداً مثبت نیز می‌تواند خُلق، سلامتی (بیماری کمتر و مراجعه کمتر به پزشک)، بینش، و خویشتن‌آزمایی^۷ را بیفزاید.

کینگ (۲۰۰۱) ایده نوشتن پیرامون تجربه‌های مثبت را برگرفت و بر اساس آن ایده دومی را پدید آورد: مداخله به‌خوبی اعتباریابی شده‌ای با عنوانِ «بهترین خودِ ممکن».^۸بهترین خودِ ممکن یک توصیفِ روایی^۹ است از شما، به‌عنوان بهترین خودِ ممکن شما، هنگامی که هر چیزی را که آرزوی داشتن آن را دارید به حقیقت پیوسته و جامه عمل بپوشد. همچنین نتایج نشان داد که انجام این مداخله از ۱۵ الی ۳۰ دقیقه برای سه تا چهار روز پی‌در‌پی، باعث افزایش بهباشی روانی گروه مداخله و کاهش بیماری

بهترین و شادکام‌ترین روزشان بنویسند؛ یا ۲) پیرامون آن بیندیشند: الف: یا با تحلیل نظام‌مند؛ ب: و یا با مرور آن در ذهن خودشان.

مرور ذهنی تجربه، سودمندترین وضعیت بود. پژوهشگران نتیجه گرفتند که نوشتن و سخن گفتن مستلزم برنامه‌ریزی بیشتری نسبت به فکر کردن است، و دریافتند که تحلیل بیش از حد [ریز و دقیق شدن و تمرکز بسیار در جزئیات] سرمشق شدن را دشوار می‌سازد.

با این‌همه، پژوهشی تازه کوشیده است که تفاوت میان تحلیل نظام‌مندِ لحظه‌های شاد (و در نتیجه افزایش علاقه) را در برابر مرور ذهنی آنها (و در نتیجه افزایش عاطفه مثبت) از هم جدا کند. پژوهشگران دریافته‌اند که گرچه تحلیل نظام‌مند می‌تواند علاقه را بیفزاید، اما خوشایندی بیشتر ایجاد نمی‌کند، در حالی‌که مرور ذهنی ساده می‌تواند هم علاقه را برانگیزاند و هم حالت خوشایندی را (ویتِرسو، اُوِروین^۱ و مارتینسِن، ۲۰۰۹).

در این‌باره بیاندیشید که... بسیار خوب، اکنون هنگام تمرین است. دوست، همکلاسی
یا خویشاوندی را بیابید که سرمستی را با او تمرین کنید. یکی مربی باشد و دیگر
«سرمست‌شونده». یکی از نُه راهبرد سرمستی را به‌کار گیرید.
گزارش فعالیت:
§ چه چیزِ این تجربه شما را
شگفت‌زده کرد؟
§ چه چیزی برای مربی یا سرمست
شونده چالش‌زا بود؟
§ چه چیزی آموختید؟

الگوهای نوشتنِ بیانگر: خوش‌بینی و بینش

مداخله‌های مبتنی بر نوشتنِ بیانگر ریشه در نتایج پژوهش‌های مربوط به آسیب دارند؛ یعنی یافته‌های دانشمندان مبنی بر اینکه بازماندگانِ از آسیب قادر به بازیافتنِ معنا از طریق نوشتن بیانگر بودند (پِنِبِیکر، ۱۹۹۷، ۲۰۰۴). بسیاری از مطالعات تکرار شدند، و طرحِ نوشتن بیانگر (که از بازماندگان می‌خواهد درباره تجربه دردناک و درمانده‌کننده خود به‌تفصیل در ۱۵تا۳۰ دقیقه بنویسند) را تا سه روز پی‌در‌پی ادامه