قرار گرفتند، مسأله‌
بعدی را انتخاب کردند که برای یادگیری بیشتر طراحی‌شده بود، و هنگامی که از ایشان
خواسته شد که به دیگران نحوه کارشان را بگویند، تنها ۱.۳%
دروغ گفتند.
نتایج جالب‌ هنگامی به دست آمد که محققان نمرات واقعی هر
گروه را بررسی کردند. به یاد آرید که چرا گفتیم مجموعه اول آسان بود. بیشتری‌ها
در آن خوب عمل کردند (همه در خط پایه برابر بودند). البته از آنجا که مرحله دوم اندکی از سطح دانش‌آموزان بالاتر بود،
همه در آن بد عمل کردند. با این‌همه، در مرحله‌ سوم مسایل طرح شده دوباره بر
اساس سطح مرحله اول (آسان) تنظیم شدند. به لحاظ نظری آنها باید بهتر عمل می‌کردند.
اما چنین نشد. گروه تحسین شده به‌خاطر فرآیندِ کار نسبت به گروهِ تحسین هوش به
نحو معناداری در مسایل آسان مجموعه‌ سوم بهتر عمل کرد.
مقاله ‌اصلی را بنگرید در: مولر
و دوئک (۱۹۹۸)

نتیجه‌ای برای بحث قالب‌های ذهنی

دوئِک و همکاران (بِمپی‌چَت،^۱ ۱۹۸۳؛ دوئِک و دیگران، ۱۹۹۵) بر این باورند که ما به‌عنوان والدین، معلم، یا در نقش هر صاحب اثری در زندگی کودک، باید روی پیام‌هایی که می‌فرستیم حساس باشیم، و به جای نتیجه پایانی، راه‌بردها، تلاش و فرآیند کاری کودک را تحسین کنیم. ما همچنین می‌توانیم تلاش خود را برای داشتن قالب‌های ذهنی پویا به کار گیریم، و با نشان دادن اینکه آدم ایستایی نیستیم و بلکه پویا و پیش‌رونده‌ایم، می‌توانیم الگوی نقشی برای دیگران باشیم.

تغییر مثبت

پس از آنکه روی ادراک توانایی‌ها کار کردیم، حالا این پرسش پیش می‌آید که افراد واقعاً چگونه تغییر می‌کنند، و آیا آنها می‌توانند تغییرِ طولانی مدت بکنند؟ همه آنهایی که تصمیم به تغییر سبک زندگی گرفته‌اند (معمولاً حوالی سال نو این تصمیم‌ها زیاد گرفته می‌شود)، می‌دانند که حفظ آن تغییر چقدر سخت است.

نخستین پرسشی که باید از خودمان بپرسیم آن است که آیا ما واقعاً آماده تغییر هستیم یا نه؟ جیمز

تحسین
مولر و دوئِک (۱۹۹۸)
آزمایشی را ترتیب دادند تا یکی از مهم‌ترین دلایل «خطرات تحسین» را نشان دهند.
این مطلب ممکن است کمی گیج‌کننده باشد؛ بنابراین، برای فهم آن با ما باشید و
لختی حوصله و تلاش به خرج دهید.
به کودکان سال آخر دبستان و کودکستان ابتدا مجموعه‌ای‌
از مسایل آسان داده شد تا حل کنند. پس از پایان کار، کودکان در معرض یکی از این
سه گونه تحسین قرار گرفتند:
تحسین هوش: «تو باید واقعاً باهوش باشی!»
تحسین روند کار: «تو باید واقعاً سخت کار کرده باشی!»
تحسینِ مبتنی بر واقعیت عینی: «تو ده امتیاز از هشت امتیاز
را گرفتی؛ آفرین!»
سپس به این دانش‌آموزان عمداً مجموعه‌ای از مسایل بسیار
سخت داده شد تا حل کنند (مسایلی فراتر از سطح فهم آنان). در اینجا اهمیتی نداشت
که آنان چه نمره‌ای ‌می‌گرفتند، ولی به همه آنان گفته شد که پنج از ده گرفته‌اند.
دانش‌آموزانی که تحسین هوش دریافت کرده بودند، شکستشان را به این واقعیت نسبت
دادند که: «آنها واقعاً خوب نبودند». آنها گزارش دادند که حالِ خوششان کاهش
معناداری یافت، و هنگامی که از آنان خواسته شد که اگر دوست دارند بازی‌ها را در
خانه تمرین کنند، احتمال اینکه آنها بازی را دوباره انجام دهند، کاهش معناداری یافت.
این یافته دقیقاً مخالف نتایج گروهی بود که به‌خاطر خودِ فعالیتشان مورد تحسین
قرار گرفته بودند. این دانش‌آموزان گرفتن نمره پایین را به این مسأله استناد
دادند که به اندازه‌ کافی تلاش نکرده‌اند. آنها همچنین گزارش کردند که به همان میزان
مجموعه ‌اول حالِ خوشی دارند، و احتمال زیادی داشت که در خانه نیز به تمرین بازی‌ها
بپردازند.
در مرحله‌ بعدی آزمایش از همه دانش‌آموزان خواسته شد که
تکلیف بعدی‌شان را انتخاب کنند. آنها ناچار بودند که یکی از این گزینه‌ها را
انتخاب کنند: تکلیفی که آنها را به چالش و زحمت می‌انداخت، یا تکلیفی که طوری
طراحی شده بود که به شکست آنان نمی‌انجامید. همچنین به آنان پیشنهاد شد که یا
مجموعه‌ تازه‌ای از مسایل چالش‌زا را برگزینند و یا اینکه نمره خود را نسبت به
دانش‌آموزان دیگر مورد بررسی قرار دهند. سرانجام از آنان خواسته شد که به دانش‌آموزی
که در موقیعتی دیگر قرار دارد نامه‌ای بنویسند و به او بگویند که در هنگام حل
مسأله چگونه بوده‌اند. همان‌طور که چه‌بسا تاکنون حدس زده‌ باشید، گروهی که مورد
تحسین هوش قرار گرفتند، کار آسان را برگزیدند؛ یعنی آنها ترجیح دادند که ببینند
نسبت به دیگران در چه رتبه‌ای قرار دارند، و در نامه‌نگاری درخواستی بیش از ۴۰%
دروغ گفتند. در مقابل، گروهی که به‌‌خاطر جریان کارشان مورد تحسین