دراین‌باره بیاندیشید
که...
آیا رابطه میان غرقگی و فعالیت‌هایی که در بالا
فهرست شده‌اند می‌تواند معلول تفاوت‌های فرهنگی باشد؟ پژوهش‌های انجام‌شده در
ایران، رومانی، نپال و چندین کشور دیگر، یافته‌های سنتی غربی در باره کارِ خانه،
تماشای تلویزیون و  فرزندپروری را نقض می‌کنند
(دل فیو و ماسیمینی، ۲۰۰۴).

فواید غرقگی

در نهایت، دستیابی به غرقگی چندین پیامد دارد. در عرصه ورزش، ورزشکاران و مربیان اوج عملکرد و افزایش تحصیل مهارت را گزارش می‌دهند. کسانی که در بازی و فراغت، تجربه غرقگی دارند افزایش هیجان‌های مثبت (پس از آن واقعه) را گزارش می‌کنند. نظام‌های آموزشی که برای پدیدایی غرقگی برنامه‌ریزی شده‌اند، می‌توانند نمره‌های درسی بالاتر، سطوح بالاتر تعهد و پیشرفت در تحصیلات را در دانش‌آموزان ایجاد کنند. و در نهایت اینکه، محیط‌های شغلی می‌توانند موجب اشتیاق بیشتر و رشد رهبری شوند.

گرچه پژوهش‌های زیادی درباره غرقگی انجام شده است، هنوز بخش‌هایی از مسیر ناپیموده مانده است. برای مثال، خرده‌غرقگی^۱ چگونه است (همان امواج کوچکی از زمان که گویا در غرقگی هستید، ولو برای چند ثانیه، نه چند دقیقه)؟ عناصر ضروری این نوع غرقگی کدامند؟ چگونه می‌توانیم آن را پدید آوریم؟ آیا این غرقگی است؟ مفهوم مهم در عرصه‌های ورزش و شغل نیز مفهوم «غرقگی گروهی»^۲ است، جایی که افراد، غرقه بودن همزمان را با هم‌تیمی‌های خود گزارش می‌کنند. پویایی‌های میان افراد و این پدیده هنوز به طور کامل فهمیده نشده است.

خطرات غرقگی

در کلاس درس، بسیار زیاد از ما پرسیده می‌شود که آیا غرقگی از نظر اخلاقی خوب است. این پرسشی جالب است که فرض برابر بودن غرقگی با اوج عملکرد را به چالش می‌کشد. پاسخ این است که غرقگی را می‌توان هم در فعالیت‌هایی یافت که از نظر اخلاقی خوب هستند و هم در فعالیت‌هایی که بد هستند (مانند قماربازی). پژوهش‌ها همچنین نشان داده است که احتمال اعتیاد به فعالیت‌هایی که موجب غرقگی می‌شود وجود دارد (مانند صخره‌نوردی و بازی‌های رایانه‌ای)، به نحوی که آن فعالیت جزو

جمعیت‌شناسی غرقگی

آیا شما در غرقگی هستید؟ این قسمت بررسی می‌کند که چه کسی، کی، کجا و به احتمال زیاد با چه کسی ممکن است غرقگی را تجربه کند.

چه کسی در غرقگی است؟

با کمال تعجب، ۱۰ تا ۱۵ درصد جمعیت امریکا و اروپا هرگز غرقگی را تجربه نکرده‌اند، اما ۱۰ تا ۱۵ درصد همین جمعیت تجربه غرقگی روزانه را گزارش می‌کنند. پژوهش‌ها نشان داده است که ما غالباً غرقگی را طی زندگی‌مان با اندازه‌ها و شدت‌های متفاوت تجربه می‌کنیم.

چیک سنت مهایی و همکارانش، با استفاده از روش نمونه‌برداری تجربه (ای اس ام)، زمان واقعی رخداد‌های غرقگی را در افراد کشورهای مختلف با ویژگی‌های جمعیت‌شناختی متنوع سنجیده‌اند [۲]. روش نمونه‌برداری تجربه (چیک سِنت مِهایی و چیک سِنت مِهایی، ۱۹۸۸) به طور ویژه برای خنثی کردن آسیب‌های سنجش گذشته‌نگر^۱ که در روان‌شناسی مرسوم است ابداع شده است. اینک این روش، که در عرصه‌های دیگر روان‌شناسی به گستردگی به‌کار می‌رود، یک دستگاه پیجر است که از افراد درخواست می‌شود تا در سراسر یک بازه زمانی (معمولاً یک هفته) همراه‌شان داشته باشند. این دستگاه طی روز، تصادفی به صدا در می‌آید و از افراد خواسته می‌شود تا به تعدادی از پرسش‌های مربوط به غرقگی و بافتی که در آن قرار دارند (محل کار، فراغت، تنهایی، با دوستان، و مانند آن) پاسخ دهند.

چیک سِنت مِهایی و لارسون^۲ (۱۹۸۴) دریافتند که نوجوانان غالباً زمانی که با دوستان هستند بیشترین شادی، نیرومندی و با انگیزه بودن را تجربه می‌کنند، وزمانی که تنها هستند عکس این حالت‌ها را احساس می‌کنند. فعالیت‌هایی که بیشترین احتمال را دارد که در آنها غرقگی را تجربه کنیم عبارت‌اند از: ورزش و فعالیت، مشارکت در رقص، هنرهای آفرینشی، آمیزش جنسی، معاشرت، مطالعه، گوش دادن به موسیقی، خواندن و عجیب اینکه، کار کردن. اما، بسیاری از فعالیت‌های دیگر می‌توانند تجربه غرقگی را خلق کند (چیک سِنت مِهایی، ۲۰۰۲؛ دل فیو^۳ و ماسیمینی^۴، ۲۰۰۴).

فعالیت‌هایی همچون کارِ خانه، تماشای تلویزیون و بیکاری غالباً بازدارنده غرقگی است (و موجب بی‌حسی و ملالت هستند).