ارزشمندتر می‌کنند کسر می‌کند.

زیاده‌خواه بودن، پول بیشتری نصیب آدم می‌کند (به طور متوسط آنها ۷۰۰۰ دلار بیشتر از قناعت‌گرها حقوق پایه می‌گیرند)، با وجود این، آنها ناراضی‌تر هستند، و سطوح بالاتری از افسوس، کمال‌گرایی، افسردگی، مقایسه اجتماعی صعودی و روان رنجورخویی را تجربه می‌کنند.

در این‌باره بیاندیشید که...
هنگام تصمیم‌گیری، شما کدام نوع تصمیم‌گیرنده
هستید؟ آیا دوست دارید پیش از تصمیم نهایی همه گزینه‌ها را بررسی کنید یا غالباً
به دنبال گزینه‌ای هستید که مطابق نیاز شماست؟

نظریه‌های هدف و بهباشی درونی

هر کسی نیازمند اهداف است. به باور برخی پژوهشگران، بدون هدف‌ها قادر به ادامه حیات نیستیم: «تعهد به مجموعه‌ای از اهداف، حس عاملیت شخصی^۱ و حس ساختارمندی^۲ را به ارمغان می‌آورد و به زندگی روزمره معنا می‌بخشد» (دینر و دیگران، ۱۹۹۹: ۲۸۴). بنابراین، شادکامی نتیجه مستقیم فرایند دستیابی به هدف‌های ارزشمند و همخوان با خود است و کیفیت هدف‌هایی که فرد برای پی‌گیری برمی‌گزیند بر بهباشی تاثیر می‌گذارد. البته، این مسئله، فرهنگ ـ وابسته است؛ اما، تا زمانیکه مردم به هدف‌های بامعنی مبادرت می‌کنند و از دستیابی به پیامدهای مطلوب، بازخوردهای مثبت می‌گیرند، شادکام هستند. از این رو، چنانکه مادران ما گفته‌اند: این یک مسیر است نه مقصد. ما درباره نظریه هدف و هدف‌گزینی مربوط به بهباشی در فصل ۷ بیشتر سخن خواهیم گفت.

رویکرد اِی آی ام

دینر و و بیسواس ـ دینر (۲۰۰۸) یک «رویکرد اِی آی ام»^۳ را برای ایجاد «ذهنیت شاد»^۴ پیشنهاد می‌کنند. به گفته دینر و بیسواس ـ دینر، نگرش مثبت و ذهنیت شاد سه مولفه اصلی دارد که باید آنها را به کار گیریم: توجه^۵، تفسیر^۶ و حافظه^۷.

مرباها
فروشگاه‌ها مملو از گزینه است. می‌توانیم هر نوع
غذایی را انتخاب کنیم، هر شکلی که بخواهیم با هر بسته‌بندی که دوست داشته باشیم.
اما، آزمایش مرباها نشان داد گاهی امکان دارد کالای خوبی را بیش از اندازه بخریم.
این آزمایش در یک خواربارفروشی معمولی انجام شد.
پژوهشگران موقعیتی را ترتیب دادند که به خریداران اجازه می‌داد تا دسته‌ای از
مرباها را بچشند. این نمایش دو حالت داشت. یکی دارای شش نوع مربا بود، در حالی
که دومی دارای بیست و چهار نوع مربا بود. نتایج تحلیل مشاهده نشان داد که ۶۰
درصد از خریداران در مقابل نمایش گزینه‌های فراوان بودند و ۴۰
درصد در برابر گزینه‌های محدود. دو وضعیت، آمار مشابهی داشتند (۵/۱
مزه). اما وقتی نوبت به انتخاب و خرید یک مربا رسید، خریدارانی که حق انتخاب از
میان ۲۴ مربا را داشتند در مقایسه با
آنهایی که حق انتخاب از میان ۶
مربا را داشتند، کمتر خرید کردند (۳
درصد در برابر ۳۰ درصد). این پژوهشگران متوجه
شدند که گزینه‌های بیش از اندازه زیاد می‌تواند موجب اضطراب و کاهش بهباشی شود.
اصل مقاله را در آینگار^۱ و لپر^۲ (۲۰۰۰) ببینید.

شوارتس، افراد را از نظر نوع تصمیم‌گیری به دو گروه تقسیم می‌کند: قناعت‌گرها^۳ در برابر زیاده‌خواه‌ها^۴. قناعت‌گرها افرادی هستند که قادرند چیزهایی را برگزینند که معیارهای حداقلی‌شان را برآورده می‌کند، و به دنبال «آنچه کافی است» هستند. زیاده‌خواه‌ها اما، افرادی هستند که به دنبال همه گزینه‌های ممکن و نیز بهترین انتخاب ممکن هستند. از این رو، برای زیاده‌خواه‌ها تصمیم‌گیری مشکل‌تر است زیرا آنها باید مطمئن شوند که همه گزینه‌ها را بررسی کرده‌اند.

به علاوه، پژوهشگران دریافته‌اند که زیاده‌خواهی دشواری‌هایی با خود می‌آورد، از جمله:

 افسوس خوردن از اینکه بهترین انتخاب را نکردند یا انتظار افسوس را در آینده دارند.

 هزینه‌های فرصت. به ناچار، وقتی یک چیز را برمی‌گزینیم، به طور خودکار موارد دیگر را رد می‌کنیم. هر انتخابی هزینه خودش را دارد.

 تشدید توقع‌ها. هرقدر گزینه‌های در دسترس ما افزایش می‌یابد، توقع ما نیز بیشتر می‌شود.

 سرزنش خود. چون گزینه‌های زیادی برای انتخاب داریم، اگر امور خوب پیش نروند خود را مقصر می‌دانیم.

 زمان. وقتی را که مردم صرف وارسی گزینه‌های متعدد می‌کنند از وقتی را که صرف فعالیت‌های