 حمایت اجتماعی از جانب جامعه دینی؛

 پیوند با چیزی پایدار و با اهمیت که می‌تواند موجب آرامش، معنا و احساس هویت شود؛

 متدین بزرگ شدن، که می‌تواند سبب تربیت استوار، با مجموعه‌ای از ارزش‌ها و اخلاقیات شود.

 انجام دادن مناسکی که عبادت‌کنندگان و پیروان را به هیجان می‌آورد و متحیر و درگیر می‌کند.

در این‌باره بیاندیشید که... اگر شما ملحد یا لاادری بودید، چگونه می‌توانستید
قواعد دین را برای یک زندگی شادتر اتخاذ کنید؟

سن، جنسیت و تحصیلات

دانشمندان، بازهم مغایر با باور عمومی، دریافته‌اند که افراد مسن به اندازه همتایان جوان‌ترشان شاد هستند. در خصوص جنسیت، به‌نظر می‌رسد تفاوتی میان سطح شادکامی مردان و زنان نیست (دینر و دیگرانb ۱۹۹۹؛ نِس^۱ و دیگران، ۲۰۰۸). دست آخر اینکه افرادی که نمره بالایی در بهباشی می‌گیرند نسبت به کسانی که نمره پایینی می‌گیرند غالباً پیشرفت تحصیلی بیشتری دارند.

در این‌باره بیاندیشید که...
آیا همبسته‌های دیگری هم هست که شما انتظار
داشتید در این فهرست قرار بگیرند (مانند آب و هوا)؟

نظریه‌های بهباشی درونی

اکنون که همبسته‌ها و پیامدهای بهباشی درونی را دانستیم، وقت آن است بدانیم که بهباشی درونی چرا رخ می‌دهد؟ ما هنوز در پی پاسخ به این پرسش هستیم که علل و/یا آثار بهباشی درونی چه هستند. دینر (۱۹۸۴) دو رویکرد را در شناخت علیت در گستره پژوهش‌های بهباشی درونی بیان کرد: علیت از پایین به بالا و علیت از بالا به پایین. رویکردهای از پایین به بالا در پی یافتن متغیرهای خاصی (ژنتیک، شخصیت به اضافه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی، سن، جنسیت، قومیت و چیزهایی از این نوع) هستند

در نهایت، وقتی سلامت را براساس طول عمر تعریف کنیم، تمام پژوهش‌ها نشان خواهند داد که افراد شادتر بیشتر عمر می‌کنند (راسموسن^۱ و پرسمن^۲، ۲۰۰۹).

روان‌شناسان
در یک پیگیری مطالعه راهبه‌ها، سارا پرسمن زندگی‌نامه
۹۶ روان‌شناس معروف را تحلیل
کرد. نتایج، منعکس‌کننده پژوهش پیشین بود، روان‌شناسانی که از واژه‌های احساسی
مثبت بیشتر استفاده کرده بودند، به طور متوسط ۶
سال بیش‌تر از آنهایی زندگی کردند که از واژه‌های احساسی منفی بیشتر استفاده
کرده بودند.
اصل مقاله را در پرسمن و کوئن (۲۰۰۷)
ببینید.

دین و بهباشی درونی

افرادی که خودشان را معنوی یا دیندار معرفی می‌کنند غالباً سطح بهباشی را که گزارش می‌کنند اندکی بالاتر است و در امید و خوش‌بینی نیز نمره‌های بالایی می‌گیرند (چاروچی و دیگران، ۲۰۰۸؛ دینر و بیسواس ـ دینر، ۲۰۰۸). اما آیا همه ادیان ما را به یک اندازه شادکام می‌کنند و اگر چنین است، چه عناصری از دین تاثیرگذار هستند؟ آیا باور به یک دین سازمان‌یافته تأثیرگذار است یا صرف یک حس معنویت؟ یا باور به یک امر عالی؟ یا مفهوم جهان پس از مرگ؟ یا حضور در مراسم دینی و پایبندی به اعمال دینی؟ پژوهش در آمریکا نشان می‌دهد افرادی که با هر کدام از این اشکال «دینداری» احساس نزدیکی می‌کنند نسبت به افرادی که این حالت را ندارند کمی شادترند. اما، این تاثیر به صورت میان‌فرهنگی وجود ندارد و به نوع دین برگزیده بستگی دارد. پژوهشگران انتظار دارند این به سبب عناصر یگانه‌ای است که در باورهای دینی مختلف یافت می‌شود و ارتباط این عناصر با اضطراب، احساس گناه و فشار. به علاوه، ادیان انحصارگرا که ادیان دیگر و افراد خارج از دین خود را تحقیر می‌کنند می‌توانند موجب ناخشنودی پیروان خود شوند.

دینر و بیسواس ـ دینر (۲۰۰۸) می‌گویند برای اینکه یک دین موجب ارتقاء بهباشی شود باید عناصری را دارا باشد:

 باور‌های آرامبخش به چیزی که در «آن جهان» در انتظار ماست؛