هشدار: کودکان و بهباشی

به رغم این که مردم می‌گویند کودکان منبع بی‌پایان شادی هستند، پژوهش‌ها نتیجه‌ای متضاد را نشان می‌دهند. به بیان دقیق‌تر، افرادی که بچه دارند نسبت به افرادی که بچه ندارند در ابزارهای سنجش بهباشی نمره کمتری می‌گیرند. به علاوه، آمدن هر کودکی پس از کودک اول غالباً از میزان بهباشی والدین می‌کاهد.

رابطه کودکان و رضایت از زناشویی به نظر می‌رسد منحنی‌وار است؛ در مراسم عروسی میزان رضایت از زندگی بالاست، با تولد کودک اول به طور معنادار کاهش می‌یابد، و این تنزل تا زمان کودکی و نوجوانی فرزند ادامه دارد، تا جایی که به پایین‌ترین نقطه می‌رسد، اما پس از رفتن بچه‌ها مجدّداً به سطوح بالاتر باز می‌گردد.

کار/ اشتغال و بهباشی درونی

کار می‌تواند تاثیر بسیار زیادی در بهباشی کلی ما داشته باشد. به بیان دقیق‌تر، پژوهش‌ها نشان داده اند اینکه ما چه درکی از شغل خود و جهت‌گیری حرفه‌ای خود داریم می‌تواند بر میزان شادکامی ما تاثیر بگذارد. خوشبختانه، این فقط پزشکی یا راهبه‌گری یا آنچه جامعه، یک شغل «ارزشمند» تلقی می‌کند، نیستند که شادی‌آفرینند. در واقع، کارگران، کارمندان بیمارستانی و سرایدارها هم میزان بهباشی بالایی را در زندگی کاریشان گزارش می‌کنند. در حقیقت، حدود یک‌سوم کارکنان در هر بخش یا زمینه شغلی، کار را به عنوان یک «جهت گیری وظیفه‌ای»^۱ می‌دانند. حال، این «جهت گیری وظیفه‌ای» چیست و چگونه از انواع جهت گیری‌های دیگر جدا می‌شود؟

اول از همه، افرادی که جهت‌گیری شغلی^۲ دارند شغل‌شان را وسیله‌ای برای رسیدن به یک هدف می‌دانند. شغل مساوی با پول است و برای کلیت زندگی‌شان اهمیتی ندارد. جهت‌گیری حرفه‌ای^۳(گرچه کمی درگیرکننده‌تر است) ساختن یک حرفه را مد نظر قرار می‌دهد و چنین کارگرانی، شغل‌شان را مسیری برای پیشرفت می‌بینند. به علاوه، این افراد بر پاداش‌های بیرونی تمرکز می‌کنند که با پیشرفت در شغل‌شان می‌توانندبه دست آورند. سرانجام، جهت‌گیری وظیفه‌ای زمانی رخ می‌دهد که کارگران به شیوه سالمی در کارشان غرق می‌شوند. آنها کارشان را برای پول یا شهرت انجام نمی‌دهند بلکه باور دارند که کارشان فی‌نفسه ارزشمند است (دینر و بیسواس-دینر، ۲۰۰۸).

مردم
دنیل کانمن^۱، نامی که تاکنون با آن آشنا شده‌اید، پژوهشی را با استفاده
از روش نمونه‌گیری تجربه انجام داد، که در آن عکس‌هایی را از شادی مردم طی
روزشان گرفت. زمانی که مردم مشغول گفت‌وگوی با هم بودند از آنها خواسته شد تا
بنویسند که چه می‌کردند، با چه کسی بودند و چقدر شاد بودند. نتایج نشان داد
شادترین اوقات را زمانی داشتند که با دیگران بودند و اندوهگین‌ترین اوقات را
زمانی داشتند که تنها بودند. ترتیب بیشترین تا کمترین فعالیت‌های شادی آفرین
عبارت است از:
معاشرت پس از کار، آرمیدن، شام خوردن، ناهار
خوردن، تماشای تلویزیون، معاشرت در محل کار، در خانه با تلفن حرف زدن، آشپزی،
مراقبت از کودک، کارِ خانه، کار کردن، زمان آمدن از کار، زمان رفتن به کار (به
نقل از بوتنر، ۲۰۱۰: ۱۹۷).
اصل مقاله را در کانمن و دیگران (۲۰۰۴)
ببینید.

گویا شادکامی مسری است؛ یعنی افرادی که هر روز با انسان‌های شاد، در شبکه‌های ارتباطی کوچک، بزرگ، مستقیم یا غیر مستقیم، مراوده دارند شادترند (فاولر و کریستاکیس، ۲۰۰۸). دوستان و شبکه‌های اجتماعی گسترده‌تر نه‌تنها بهباشی درونی که احتمال مبادرت ما را به رفتارهایی که برای سلامت (مانند سیگار کشیدن) مضر هستند نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند (فاولر و کریستاکس، ۲۰۰۸ به نقل از رات و هارتر، ۲۰۱۰).

ازدواج و بهباشی درونی

خبر خوب برای همه کسانی که به‌زودی می‌خواهند ازدواج کنند یا به تازگی ازدواج کرده‌اند! احتمالاً این افراد چیزی را تجربه می‌کنند که دانشمندان آن را افزایش ناگهانی بهباشی می‌خوانند. یک رابطه عِلّی جالب میان افراد شادتر و احتمال ازدواج به دست آمده است، افراد شادتر به احتمال بیشتری ازدواج می‌کنند و تا زمانی که ازدواج شادی دارند متاهل می‌مانند. اما، اخیراً پژوهش‌های طولی نشان داده است که افراد پس از گذشت نخستین سال، یعنی «دوران خوشی»، به سطح قبلی بهباشی‌شان باز می‌گردند. یک پیش‌بینی این است که زوج‌هایی که بدون ازدواج باهم زندگی می‌کنند نسبت به زوج‌هایی که ازدواج کرده‌اند رضایت کمتری را گزارش کنند.