را از والدینشان می‌آموزند و همان را نیز بدون هیچ تأملی در تربیت فرزندانشان به کار می‌گیرند. اگرچه نگرش‌های گوناگونی درباره مولفه‌های فرزندپروری خوب و مناسب وجود دارد، اما روان‌شناسان کودک عموماً هم‌رأی هستند که پشتیبانی و تقویتِ رشد سالم، سازگاری اجتماعی، پیشرفت تحصیلی و عزت نفس ضروری است. سبک فرزندپروری مقتدر۱ (یعنی، سطح بالایی از کنترل والدینی به همراه حساسیت و علاقه بالا به کودک) عموماً بهترین راه ایجاد کودکان سالم از منظر روان‌شناختی دانسته می‌شود (باومریند،۲ ۱۹۹۱، ۱۹۹۳). تحقیقات نوین روان‌شناسی مثبت‌نگر فرزندپروری مثبت را مورد کاوش بیشتری قرار داد و هفت رُکن فرزندپروری را شناسایی کرد که بر نیازهای روان‌شناختی کودکان متمرکز هستند (کمرون و ماگین، ۲۰۰۸):
مراقبت و محافظت: حساسیت نسبت به نیازهای اساسی به کودک، نشان می‌دهد که ما به او توجه و علاقه داریم و او برایمان مهم است.
دلبستگی ایمن: به نظر می‌رسد که دلبستگی ایمن نقش سپر را در برابر اضطراب ایفا می‌کند و به‌عنوان یک سازوکار حفاظتی عمل می‌نماید.
ادراک مثبت از خویشتن: این امر برای فراهم ساختن رشد یک خودانگاره مثبت ضروری است.
شایستگی هیجانی: این توانایی زیربنای رشد موفقیت‌آمیز روابط بیرون از خانواده را تشکیل می‌دهد و می‌تواند آمادگی و گرایش به مشکلات سلامت روانی بعدی را تعدیل کند.
مدیریت خود:۳ هنگامی که عوامل بیرونی وسوسه‌گر، پرجاذبه و اجبارگر می‌کوشند تا خود را به فرد تحمیل کنند، از رفتارهای نامناسب جلوگیری می‌نماید.
تاب‌آوری: افراد تاب‌آور به‌نظر می‌آید که قادر به فهم رویدادهای زندگی‌شان هستند (بینش)، قادر به رشد فهم‌شان از دیگران هستند (همدلی)، و می‌توانند کنترل تجربیات زندگی‌شان را به دست گیرند (پیشرفت).
احساسِ تعلق: پژوهش‌های مربوط به ارتباطات نشان داده‌اند که انسان اساساً موجودی اجتماعی است و بر نیاز به تعلق تأکید کرده‌اند.
