مسلماً، شگفت‌آورترین دستاورد تحقیقات دهه گذشته، کشف تأثیر مثبت فعالیت بدنی بر عملکرد شناختی در دانش‌آموزان و بزرگسالان سالخورده‌تر است (باوچر، ۲۰۰۰). تحقیقات انجام‌شده در مدارسِ دارای برنامه تربیت بدنی منظم روزانه،^۱ کاهشِ تمایل به غیبت و رفتار پرخاشگرانه، اعمال سختگیرانه انضباطی، و نیز افزایش پیشرفت تحصیلی و بهبود رفتارهای کلاسی و توجه را نشان داده‌اند (رِیتی،^۲ ۲۰۰۸). بدبختانه، افولِ توجه به تربیت بدنی به سرعت در سرتاسر جهان گسترش یافته است؛ به‌طوری که تنها کمتر از ۳.۸% از دانش‌آموزان ایالات متحده تربیت بدنی منظم دریافت می‌کنند (لی، ۱۹۹۵). برخی علت این افول به خاطر افزایش آزمون‌‌های درسی استاندارد، نبود بودجه برای معلمان باتجربه، و اعتقاد به تأثیر بالقوه مخرّب ورزش بر عملکرد علمی دانسته‌اند. عجیب آنکه، نظام‌های تربیتی تحقیقات جدید علوم اعصاب را که نشان می‌دهند فعالیت بدنی توانایی‌ یادگیری را زیاد می‌کند، نادیده می‌گیرند. خودِ ورزش شما را باهوش‌تر نمی‌کند، اما ذهن شما را برای توجه و جذب بیشتر و بهتر اطلاعات داده‌شده آماده‌تر می‌کند. شکل‌پذیری عصبی^۳عبارت است از توانایی مغز برای تبدیل و تغییر مسیرهای عصبی و ایجاد مسیرها و اتصالات تازه ‌عصبی با تجربه‌های تازه. سلول‌ها تغیرپذیرند و در واقع نیز تغییر می‌کنند، و از این‌رو، فعالیت بدنی می‌تواند به ما در «سیم‌کشی دوباره»^۴ مغزمان کمک کند. ورزش غلظت سروتونین، نوراپی‌نفرین، و دوپامین را بالا می‌برد (رِیتی، ۲۰۰۸). وانگهی، دانشمندان بر این باورند که پروتئین خاصی وجود دارد با عنوانِ عامل نوروتروفیکی مشتق از مغز (بی‌دی‌ان‌اف)،^۵ که عامل رشد مغز است (رِیتی، ۲۰۰۸). ورزش مقدار این پروتئین را در مغز افزایش می‌دهد، و از این طریق بازده یادگیری و حافظه را زیاد می‌کند.

کوتاه سخن آنکه، مشارکت در فعالیت بدنی می‌تواند به افزایش بهباشی فردی و اجتماعی را کمک کند. فعالیت بدنی و ورزش نه تنها بدن‌ ما را سالم و تندرست نگه می‌دارد، بلکه ذهن‌ و روانمان را نیز سالم و ما را شاداب می‌سازد. عقل سالم در بدن سالم است.

۲۰۰۲؛ کورنیا، ۲۰۰۳؛ کمبِل و دیگران، ۲۰۰۵؛ ویرت و دیگران، ۲۰۰۵؛ میوتری و دیگران، ۲۰۰۷). در بیماران مبتلا به اچ‌آی‌وی (ایدز) فعالیت بدنی شرکت‌کننده می‌تواند پیشرفت اچ‌آی‌وی را بکاهد، و نیز میزان CD۴ سلول T^۱ را افزایش دهد (مصطفی و دیگران، ۱۹۹۹؛ آرای^۲ و بیل، ۲۰۰۲). به خاطر جنبه ترسناک تأثیرات شیمی‌درمانی و درمان ضد ویروسی ایدز،^۳فعالیت بدنی می‌تواند به مبارزه با تغییراتِ ترکیبات بدن کمک کند. حتی شرکت در یوگا، در برابر فعالیت معمولی، می‌تواند مزیت‌هایی چون بازگردانی کنترل بدنی، و افزایش فایده درمان و امید را برای دارانده بیماری جسمانی دربرداشته باشد.

و صدالبته، این تنها افراد نیستند که از اشتغال به فعالیت سود می‌برند. ورود در گروه‌های فعالیت‌ بدنی موجود در جامعه می‌تواند باعث ایجاد هویتی نیرومند و احساس به‌هم‌پیوستگی شود. گروه‌های مشغول به فعالیت بدنی در جامعه، همچنین می‌توانند افراد محروم و نادیده‌گرفته‌شده در اجتماع، مانند سالخوردگان و یا بیماران روانی، را یابند و آنها را در طی یک فعالیتِ بارآور قادر به همراهی و تعامل با دیگر افراد در شرایطی مشابه کند. در نتیجه، مشارکت در فعالیت، و محیط ایجادشده از سوی آن می‌تواند مؤلفه‌های الگوی ریف از بهباشی روان‌شناختی (خودمختاری، سلطه محیطی، رشد شخصی، روابط مثبت، هدف در زندگی، خویشتن‌پذیری^۴) را تسهیل کند (ریف و سینگر، ۲۰۰۶).]۸[جوامع نیز سهم اقتصادی زیادی از مضرات انتخاب سبک زندگی تنبل و راحت‌طلبانه یا مزایای سبک زندگی پویا و پرتحرک می‌برند. برآورد می‌شود که در سال ۲۰۰۲، عدم فعالیت بدنی در بریتانیا چیزی نزدیک به ۸.۲ بیلیون^۵ پوند هزینه داشته است. امروز که بی‌تحرکی بسیار بیشتر شده است و به‌نظر پیوسته بیشتر هم می‌شود، هزینه‌های ورزش‌نکردن و فعالیت بدنی ‌نداشتن نیز به همان‌سان افزایش یافته است (وایلر و دیگران، ۲۰۱۰). مداخله‌های جامعه‌محور که اینک در بریتانیا برای حل این مشکل به کار گرفته می‌شود، برخی‌شان بدین قرارند: دسترسی به پارک‌ها، کوره راه‌ها، مراکز و مسیرهای دوچرخه‌سواری مانند خط عبوری مخصوص دوچرخه، دوچرخه‌های رایگان، ارتقای فضای سبز و سفَر سالم‌تر و سبزتر.