۴. احسان

(أحْسِن کمَا أحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْک)^۱

«نيكی كن، همان‏گونه كه خدا به تو نيكی كرده است».

(إِنَّ اللَّهَ يَأمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الإحْسَانِ)^۲

«به‌يقين خداوند به عدالت و نيكی كردن فرمان می-دهد».

کسی نيک بيند به هر دو سرایکه نيکی رساند به خلق خدای

عثمان‌بن‌مظعون، مردی دنياديده بود. سال‌هايی پشت سر نهاده بود و سنّش احترامی را همراهش کرده بود. پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله او را می‏شناخت و دوست می‏داشت او به راهيان کوی خدا بپيوندد و وقار و شخصيت خود را هزينه دين اسلام کند؛ اما عثمان چندان شناخت و اعتقادی که او را به درجه ايمان و يقين برساند، نداشت. رفت‌و‌آمد پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اصرار آن وجود نازنين، به او فشار می‏آورد و چون حجب و حيايش ضميمه شد، شهادتين را بر زبان جاری کرد و به‌ظاهر مسلمان شد. عثمان خود می‏گويد: تنها به زبان اقرار کرده بودم و ايمان هنوز از گلويم به قلبم نرسيده بود، تا روزی که اين آيه نازل شد: (إِنَّ اللَّهَ يَأمُرُ بِالْعَدْلِ وَ