۳. همراهی، مدارا و نرمی

(فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَليظَ الْقَلْبِ لانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلين)^۱

«پس به بركت رحمتی از جانب خداوند، با آن‌ها (امت خود) نرم‌خو شدی، و اگر بدخلق و سخت‌دل بودی، حتماً از دورت پراكنده می‏شدند. پس، از آن‌ها درگذر و برايشان آمرزش طلب و در كارها با آنان مشورت نما، و چون تصميم گرفتی، بر خدا توكل كن؛ كه بی‏ترديد خداوند توكل‌كنندگان را دوست دارد».

درآمد

همه آنان که به گونه‏ای با ما در ارتباط‌اند، نه خلق‌و‌خوي یکسان دارند و نه به يک اندازه دوستدار و علاقه‌مند به مایند. در ميان آن‌ها، افرادی زودرنج، کم‌تحمّل و گاه عصبی و پرخاشگر نيز وجود دارند که گاه، به ارتباط با ما و ديگران اختلال وارد می‏کنند. نه از سلام و تسليم ما به خود می‏آيند و نه از درود و لبخند ما، به حال می‏آيند. عبوس و ترشرو با