شمرده شده است. در سيره ائمه، احتياط‏های شديدتری را نيز می‏يابيم. امام علی علیه السلام كه مجسمه تقوا و عفاف و نيرومندی است، دوست نداشت به دختران جوان سلام كند و می‏فرمود: «می‏ترسم كه از صدای آن‌ها خوشم آيد و بيش از آنچه از پاداش سلام دادنم بهره ببرم، از اغواگری شيطان به رنج افتم».^۱ امام باقر علیه السلام، نيز أبوبصير نابينا را به سبب مزاحی كه هنگام تعليم قرآن به زنان نموده است، توبيخ می‏كند.^۲

ـ چگونه؟ من كه راه را نمی‏دانم.
ـ ما كه می‏دانيم. با ما بيا.
ـ باشد، اما شما جلوی من نرويد. نمی‏خواهم چشمانم دائماً به شما باشد، حتی از پشت سرتان.
ـ پس چگونه راه را به تو نشان دهيم؟!
ـ من جلو می‏روم، اما هرگاه راه را به‌اشتباه پيمودم، [با پرتاب سنگ، آگاه و] راهنمايی‏ام كنيد.^۱

و بدين گونه، موسی علیه السلام خود را با عفت‌ورزی و حيا، از لغزشی احتمالی دور نگه می‏دارد و همان‏گونه، دختران شعيب علیه السلام. موسی می‏دانست كه نگاه، تير مسمومی از جانب شيطان و تور پهن‌شده اوست.^۲ موسی می‌دانست که چشم و گوش، جاسوسانی هستند كه قلب را فريب می‏دهند و هرچه بخواهند، از او می‏گيرند. ازاين‌رو خداوند، حتی راه رفتن دختر شعيب علیه السلام را با حيا همراه كرده^۳ و در خطاب به زنان پيامبر، شرط تقوا را، ناز و عشوه نريختن در سخن گفتن دانسته است؛ چرا كه قلب بيماردلان را وسوسه می‏كند،^۴ و اين نيست جز به سبب حضور فعالانه شيطان در اين ميان.

شيطان، نخستين حضور را در ميان دو نامحرم دارد و ازاين‌رو، خلوت كردن دو نامحرم با يكديگر، حرمت دارد و تنها ارتباط عمومی، آن‏گونه كه حيا كردن از آدميان را هم بر حيای از خداوند بيفزايد، مجاز