به خودسازی فرمان دهد، سزاوارترين كسی است كه اطاعتش میكنی»؛ و یا: «طوبی لذي قلب سليم أطاع من يهديه، وتجنب من يرديه، وأصاب سبيل السلامة، ببصر من بصره، وطاعة هاد أمره؛۱ خوشا به حال كسی كه قلبی سليم دارد: از كسی كه هدايتش كند، پيروی میكند و از آن كس كه او را به تباهی كشاند، دوری میگزيند و با بينايی كسی كه به او بينايی میبخشد و با اطاعت از رهنمايی كه به او فرمان میدهد، به راه سلامت میرسد».
هر چند گفتار ما، پژوهش قرآنی است، جا دارد حديثی کوتاه اما پرمغز و نغز، از امام هادی علیه السلام را ذکر کنیم. ايشان میفرمايد: «مَن جَمَعَ لَكَ وُدَّهُ و رَأيَهُ فَاجمَعْ لَهُ طاعَتَكَ؛۲ هر كه دوستی و انديشهاش را در اختيار تو گذاشت، تو نيز اطاعتت را در اختيار او گذار». بنابراین، سر به فرمان اطاعت از کسی بايد نهاد که دوست حقيقی و خالص و ناب ماست. کسی که دل و سرش را برای ما مینهد و خالصانه با ما دوستی میورزد و از وجودش ـ و نه به رنگ و لعاب و زبان ـ به ما محبت می‌کند، شايسته آن است که از او فرمان بريم و پيروی کنيم. خوشا به سعادت چنين جامعهای که عاقلانش به تقوا فرمان دهند و عالمانش به اصلاح فرا بخوانند و دوستان هر کس، او را از پيروی هوا و هوس باز دارند و او نيز با دلی پاک و سالم، از سر عقل و حقپذيری، فرمان ببرد و همه عزم خويش را در اطاعت از چنين کسانی بگذارد. اين اجتماع زيبا، مانند کاروانی راهوار، با ديده عقل و نگاه بصيرت به پيش میرود و
