۱۰. پيروی و فرمان‏پذيری

(يَا أيُّهَا الَّذِينَ أمَنُوا أطِيعُوا اللَّهَ وَأطِيعُوا الرَّسُولَ وَاُولِي الْأمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْأخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأحْسَنُ تَأوِيلًا).^۱

«ای كسانی كه ايمان آورده‌ايد، از خدا اطاعت كنيد و از رسول و اولوالامر خويش فرمان بريد. و چون در امری اختلاف كرديد، اگر به خدا و روز قيامت ايمان داريد، به خدا و پيامبر رجوع كنيد. در اين، خير شماست و سرانجامی بهتر دارد».

درآمد

چينش و سازمان‏دهی جوامع انسانی اقتضا می‏کند که برخی، از برخی ديگر فرمان برند و کسانی، به رهبری و پيشوايی ديگران بپردازند. اين امر از سر هوا و هوس و برای بازی قدرت نیست، بلکه برای مديريت و تدبير جامعه است. کسی تجربه بيشتری دارد، کسی راه را پيش‌تر رفته است، کسی کاری را بهتر بلد است، کسی توان سرمايه‏گذاری دارد، کسی

ميانه خود راه دهيم و همان سخنان را با فرياد و تند و خشن بگوييم. کدام‌يک ما را دوست‌داشتنی می‏کند و کدام شيوه، ارتباط را تقويت می‏کند: نرم‌گویی یا درشت‌گویی؟

شيرين‌سخنی نيز همين‌گونه است. آن کس که ميان جمله‏های خود، لطيفه‏ای بيان می‌کند يا شعری زيبا می‏خواند يا به مَثَل کوچک زيبايی اشاره می‏کند و گاه از چاشنی لبخند و شوخی بهره می‏برد، به‌سادگی در دل شنوندگان و مرتبطانش جای می‏گيرد و با کاربرد بیشتر و گسترده‏تر آن، بر دامنه جاذبه خود می‏افزايد. البته بايد برحذر باشيم که شوخی، به تمسخر ديگران و آزار دوستان نکشد، که اگر چنين شود ديگر شيرين نيست، بلکه عرصه ورود شيطان و راهيابی او به دل‏ها در هر دو سوی رابطه است.