می‏نشاند و بدين‌گونه عقل و دل آدمی در رستاخيزی معنوی جان می‏گيرد و جان‏ها شفا می‏يابد. اگر کسی بتواند خود را در مجالس عالمان جای دهد و با حکيمان، ارتباط گفتاری و نوشتاری برقرار کند و پرسش‏های اساسی زندگی را از آن‌ها جويا شود، بيشترين سود را در ارتباط اجتماعی به دست آورده است. چنين فردی به شاخه‏های درخت طوبی آويخته و به خانه سعادت جاويد اخروی پا نهاده است. حتی اگر کسی عالم باشد، شرکت در مجالس علم و عالمان، برايش مفيد است؛ زيرا علم انتها ندارد و آن کس که قدم در اين راه پرنور نهاده است، می‏داند که هرچه پيش‌تر و بيشتر برود، عطش دانش در روحش، پايان نمی‏گيرد.

گفتنی است همنشينی با هر دانشمندی توصيه نشده است و فقط دانشمندانی شايسته معاشرت و برقراری ارتباط اجتماعی دانسته شده‏اند که دارای برخی صفات باشند. حديث پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله دراين‌باره بسيار راه‌گشاست. ایشان می‏فرمايد: «لا تجلسوا إلا عند كل عالم يدعوكم من خمس إلی خمس: من الشك إلی اليقين، ومن الرياء إلی الإخلاص، ومن الرغبة إلی الرهبة، ومن الكبر إلی التواضع، ومن الغش إلی النصيحة^۱؛ فقط در محضر دانشمندانی بنشينيد كه شما را از پنج چيز به پنج چيز فرا می‏خوانند: از دو دلی به يقين، از ريا به اخلاص، از دنياخواهی به دنياگريزی، از تكبّر به فروتنی و از ناخالصی به خلوص».

همنشينی با اين عالمان وارسته، رحمت و مغفرت الهی را بر ما سرازير می‏کند و چون در اين مجلس‏ها بنشينيم و با اين عالمان ارتباط برقرار کنيم،

مسعود! بايد كه همنشينان تو نيكان باشند و برادرانت پرهيزگاران و پارسايان؛ زيرا خداوند متعال در كتاب خود فرمود: «در آن روز، دوستان، دشمن يكديگر باشند، مگر پرهيزگاران».

همنشينی با نيکان و متقيان و بی‏رغبتان به دنيا، ما را به همرنگی با آن‌ها فرامی‏خواند و از اين رهگذر، ما را به سلک خوبان درمی‏آورد و به دلیل گروه‌گرايی که در همه انسان‏ها کم‌و‌بيش هست و کوشش هر کس برای همرنگ کردن خود با اعضای گروه‌هایی که به آن‌ها پیوسته، فرد مرتبط با چنین انسان هایی، با آن‌ها همراه می‏شود و به سرمنزل مقصود می‏رسد.

همنشینی با عالمان

گروه اجتماعی دیگر که به همنشينی با آن‌ها مکرر سفارش شده است، عالمان و حکيمان هستند. از روزگاران قديم تا کنون، از لقمان حکيم و حضرت عيسی تا امامان اهل بيت پيامبر صلی الله علیه و آله، همگی به همنشينی با عالمان، توصيه کرده‏اند. روشن است که فايده همنشينی با عالمان، بهره‏گيری از دانش آنان است و به تعبير زيبای لقمان حکيم، زانو زدن در مجلس علما، دل انسان را زنده و روشن می‏کند، همان‌گونه که باران آسمانی، زمين مرده را جان و زندگی می‏بخشد. برقراری ارتباط اجتماعی با دانشمندان، به‌ويژه دانشمندان دينی، به تأديب، تعليم و تربيت انسان
ياری می‏رساند و شخص پيوسته با عالمان، ادبش نيکو و جانش پاکيزه می‏شود و همنشينی با حکيمان و خردورزان، بر خردورزی انسان می‏افزايد و با افزايش شخصيت انسان و بالا بردن شرافت درونی، جهل،
سبکسری و نابخردی را از ما دور می‏کند و عقل و وقار را به جای آن