پیش‌گفتار

پیوندها، آوندهایی نازک برای تغذیه درخت تناور جامعه‌اند. اجتماع انسانی برای ادامه حیات خویش، به دوستی‌ها و رابطه‌ها، نیازمند است و سرسبزی و نشاط جامعه در گرو حفظ این رابطه‌ها و سالم‌سازی و بهبود و رشد همیشگی آن‌هاست. پیوند انسان‌ها، عرصه وسیعی از رفتار‌های جمعی و کردارهای دوسویه و چندسویه را از پیوستگی دو همسر تا همبستگی دو ملت دربر می‌گیرد. در این گستره پر پهنه، آنچه می‌تواند یاریگر ما در برقراری ارتباط سالم و استوار باشد، تکیه کردن به داشته‌های مشترک انسانی است. اگر پیوندی انسانی بر اساس داشته‌ها و سرمایه‌های مورد اتفاق هر دو سوی پیوند شکل گیرد، سلامت، مانایی و پایداری ارتباط را به ارمغان می‌آورد و بوستان روابط انسانی را غرق گل‌های خوشبوی محبت می‌کند. این داشته‌ها و سرمایه‌های مشترک، ریشه در سرشت پاک انسان دارند و بر پایه خرد فردی و جمعی بنا نهاده شده و از سوی ادیان الهی تأیید و تقویت می‌شوند. آدمیان در ارتباط با هم و هنگام همنشینی و هم‌سخنی، به مدارای خردمندانه، همراهی و نرمی، بردباری و عفو و گذشت و خیرخواهی و راهنمایی یکدیگر نیاز مبرم دارند. انسان‌ها از طریق همیاری اجتماعی، یاری رساندن به یکدیگر