امام علی علیه السلام دراین‌باره میفرمايد: «قارِن اهل الخیر تکن منهم. و بايِن اهل الشرّ تَبِن عنهم؛۱ با نيكان، همنشين باش تا از آنان باشی و از بدان فاصله بگير تا از آنان جدا باشی».
اگرچه بحث ما درباره نگاه قرآن است، به گمان اين قلم، اين حديث می‌تواند فرایند کمک‌رسانی روابط اجتماعی را به سعادتمند شدن و رسيدن به بالاترين درجه سعادت که پيامبر فرمود، بيان کند. آن کس که با نيکوکاران و بزرگواران ارتباط برقرار میکند و در زندگی همراه آنان می‌شود، به‌تدريج خود به رنگ آن‌ها درمی‌آید و چون اندکی پيش برود، گويی يکی از آن‌ها می‌شود. اين حديث شريف، همچنین نگاهی دارد به جهتدار بودن ارتباط اجتماعی. بخش دوم حديث، به بريدن از بدکاران به گونهای لطيف و ضمنی فرمان میدهد و اثر آن را جدايی از شر و دوری از شروران می‌شمرد؛ کاری که برای بالا آمدن و اوج گرفتن، لازم و ضرور است.
پس اين وقت محدود و فرصت گران‌بها را بايد فقط در ارتباط با کسانی مصرف کرد که مايه زينت و آراستگی ما باشند؛ اثری که به‌هيچ‌روی کم‌ارزش نيست. منظور، ارتباط با عالمانی است که ما را به راه درست هدایت میکنند و مسير نيل به سعادت جاويد را به ما نشان مي‌د‌هند و از فضيلتهای به زحمت به‌چنگ‌آورده، بهره‌مندمان میسازند و از دنيا و محبت و دلبستگی به آن دورمان میکنند و ما را به ياد خدا میاندازند و گام به گام ما را از صراط مستقيم گذر میدهند تا در بهشت جاودان جايمان دهند؛ نيکانی که در دنيا، هنگام نياز دستمان را میگيرند
