را از برکات آن در سرای جاويد آخرت نيز بهرهمند خواهند کرد؛ آثاری مانند شفاعت و حشر با نیکان و راه يافتن به اقامتگاه آنان در بهشت.
آيههای شريفه ۹۹ تا ۱۰۱ سوره شعرا، به اين مطلب اشاره کرده است که گمراهان، روز قیامت حسرتِ نداشتن شفيع و دوست دلسوز را میبرند (وَ مَآ أضَلَّنَآ إِلّا الْمُجْرِمُونَ * فَمَا لَنَا مِن شَـٰـفِعِينَ * وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ)«و ما را جز گنهكاران (عالمان فاسد و حاكمان جور و دوستان منحرف) گمراه نكردند. پس [امروز] برای ما هيچ شفاعتكنندهای نيست، و نه هيچ دوست گرم و صميمیای».
روايات متعددی بر همين نکته قرآنی تأکيد کردهاند که دوستان خدايی و آنان که رابطههای خدايی و انسانی با ايشان برقرار کردهايم، میتوانند در بسياری از جاها به سود ما وارد ميدان شوند که يکی از مهم‌ترين و دشوارترين جاهای آن، هنگام حساب و محاکمه روز جزا در محشر کبراست.
عزت و اقتدار
مطابق با روايتهای بسياری که برخاسته از متن و بطن قرآن هستند، عزت مسلمانان، حرمت مؤمنان و قدرت جامعه اسلام در گرو رابطه گرم همه عناصر آن با یکدیگر و الفت و وحدت آنان است؛ عاملی که با پيدايش اسلام، مسلمانان را با هم پيوند داد و از سر اتحاد و الفت ميان آن‌ها، جامعه مدنی مدينه را پديد آورد و سپس آن را بر همه عربستان و اندکی پس از پيامبر، بر همه خاورميانه بزرگ چيره کرد. همان عاملی که با از ميان رفتن يا کمرنگ شدنش، عزت مسلمانان کاهش يافت و دشمنان را به انديشه هجوم به مسلمانان کشاند و به‌تدريج زمينه انحطاط
