بالحق، ويعطي الحق من نفسه، ويرضی للناس ما يرضاه لنفسه، ولا يعتدي علی أحد؛۱ نشانه شخص خيرخواه چهار چيز است: به‌حق قضاوت میكند و از خود به ديگران حق میدهد، برای مردم همان میپسندد كه برای خود میپسندد و به [حقّ] هيچ كس دست‌درازی نمیكند».
به سخن ديگر، نصيحت از ديدگاه متون دينی، خيرخواهی پاک و ناب و خالصانهای است که تنها از عاقلان و خردمندان بزرگوار برمیخيزد، نه از انسانهای کممايه يا حسود و خودنما که از نصيحت کردن، سود نصيحت‌شونده را نمیجويند، بلکه ارائه خویش و بزرگ نشان دادن خود را میطلبند. آنان نه سخن‌چينانی هستند که به قصد غيبت و سعايت ديگران، فردی را نزد کسی بد و نابکار نشان دهند و نه خواهان فخرفروشی و کوچک کردن نصيحتشوندهاند؛ ازاين‌رو سود و زيان آن سوی رابطه را میبينند؛ نه نفع و ضرر خود را. در اين حالت اگر خيرخواهی به زيان شخص مقابل میانجامد، از ادای آن خودداری میکند، حتی اگر به سود خودشان منتهی شود و در جايی که خيرخواهی به زيان خودشان، اما به سود واقعی شخص نصيحت‌شونده بينجامد، به آن اقدام میکنند. اين سيره همه پيامبران الهی است و قرآن نيز برخی از آن‌ها را فراز آورده است.
