پس رویِ خویش را به سوی دین یکتاپرستی فرا دار، در حالی که از همه کیشها روی بر تافته و حق‌گرا باشی، به همان فطرتی که خدا مردم را بر آن آفریده است. آفرینش خدای (فطرت توحید) را دگرگونی نیست. این است دین راست و استوار؛ ولی بیش‌تر مردم نمیدانند.
قرآن کریم در این آیه، مردم را به گرایش به دین حنیف دعوت مینماید؛ دینی که هیچ کژی و انحرافی در آن دیده نمیشود؛ زیرا «حنیف» در مقابل «جنیف» است. کسی را که در حال حرکت، پاهایش به سمت حاشیه و بیرون متوجّه است و به خطر سقوط تهدید می‌شود، «جنیف» گویند. به همین جهت، کسی را که به سوی گناه متمایل است، (مُتَجانِفٍ لِإِثْم)۱ می‌خوانند. امّا «حنیف» آن است که در موقع رفتن، پا را متوجّه وسط راه کند. چنین دینی که هیچ انحرافی در آن یافت نمیشود، همان دینی است که انسان بدان مفطور است و با آن خلق شده است.۲
ب ـ آیات تذکّر
در آیات متعدّدی، مسئله تذکّر مطرح شده است. گاه به پیامبر صلی الله علیه و آله لقب «مذکّر» اطلاق شده و گاه پیامبر مأمور به «تذکّر دادن» شده است، مثل این آیات:
(فَذَکِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَکِّرٌ، لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِر).۳
پس تذکّر بده، که تو تنها تذکّر دهنده‌ای، بر آنان مسلّط نیستی.
(وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنينَ).۴
و تذکّر بده، که تذکّر، مؤمنان را سود بخشد.
