(إِن تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِن تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُواْ بِهَا وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لاَ يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئًا إِنَّ اللّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ.۱
اگر نیکی به شما برسد، آنها را ناراحت میکند و اگر حادثه ناگواری برای شما رخ دهد، خوشحال میشوند. [امّا] اگر [در برابرشان] استقامت و پرهیزگاری پیشه کنید، نقشههای آنان، به شما زیانی نمیرساند. خداوند به آنچه انجام میدهند، احاطه دارد).
از ذیل آیه، این گونه استفاده میشود که در امنیت بودن مسلمانان در برابر نقشههای شوم دشمنان، مشروط به استقامت و هوشیاری و پروا داشتن از خداست، و تنها در این صورت است که امنیت آنها تضمین میگردد.۲
به هر حال، خداوند در این آیه، هم با اطمینانبخشی نسبت به عدم ضرر کید دشمنان در صورت رعایت صبر و تقوا، به مسلمانان روحیه بخشیده و هم با افشای روحیات دشمنان، و بیان احاطه و قدرت خویش بر اعمال مشرکان، به تهدید آنان پرداخته است. لذا با در نظر گرفتن جهت دوم، آیه فوق در بخش تضعیف کید ـ ابطالی نیز جای خواهد گرفت.
در آیه دیگر، شرط مصونیت از ضرررسانی گمراهان، بر طریق هدایت قدم برداشتن دانسته شده است:
(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ لا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَيْتُمْ إِلَی اللَّهِ مَرْجِعُكُمْ جَميعاً فَيُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُون.۳
ای کسانی که ایمان آوردهاید! مراقب خود باشید. هر گاه شما هدایت یافتید، آن کس که گمراه شده است به شما زیانی نمیرساند. بازگشت همه شما به سوی خداست و شما را از آنچه عمل میکردید، آگاه میسازد).
پس تا زمانی که مؤمنان از ایمان خود مراقبت کنند، به دام گمراهان گرفتار نخواهند شد؛ زیرا اعتقاد و عمل به توحید در همه ابعاد حیات فردی و اجتماعی،