هر چند با نگاهی جامع و کلّی به روش‌های تقویتی باید گفت تمامی تقویت‌ها از جانب خدای متعال صورت می‌گیرد و اوست که توفیق صبر و بردباری را به افراد می‌دهد، امّا در برخی از روش‌ها علاوه بر عنایت الهی برای بالا بردن آستانه تحمّل شخص، این افزایش توان و بالا رفتن آستانه تحمّل، مشروط به بروز رفتاری خاص از سوی فرد تقویت شونده شده است و تا خودِ فرد اقدامی انجام ندهد، تقویتی صورت نمی‌گیرد. لذا در این روش‌ها نقش انسان در توانمندسازی خویش را نمی‌توان نادیده گرفت. بر خلاف بخش دیگر که خداوند، نقش مستقیم دارد و انسان، تنها با توجّه پیدا کردن به صفات الهی، سطح تاب‌آوری‌اش بیشتر می‌شود.
روش‌های خودتقویتی، متناسب با نوع رفتاری که باید از انسان سر بزند و نیز تأثیری که این رفتار بر مشکلات می‌گذارد، به چند گروه تقسیم می‌شود. در برخی از آنها شخص با مقایسه‌ای که انجام می‌دهد، به رهایی از احساس تنهایی و نیز کوچک ساختن مشکل می‌پردازد. در برخی دیگر با تعدیل نمودن وظایف و نتایج مورد انتظار، از سختی آن می‌کاهد. در بعضی از تقویت‌ها برای افزایش نیروی بردباری، از روش تبدیل و تغییر استفاده می‌شود. در گروهی دیگر، انتظار منابع تسکین‌دهنده در آینده یا انتظار پیش‌آمدن مشکلات در آینده، موجب بالا رفتن سطح توانمندی فرد می‌شود. و سرانجام در گروهی از روش‌های تقویتی، توانمند شدن شخص با تقویت جنبه معنوی و ارتباط بیشتر او با خدای سبحان صورت می‌گیرد. هر یک از این گروه‌ها در فصل‌های مستقل به نام تقویت‌های «مقایسه‌ای»، «تعدیلی»، «تبدیلی»، «انتظاری» و «معنوی» خواهد آمد. البته سه روش تقویتی نیز وجود دارد که چون وجه اشتراکی با دیگر روش‌ها ندارند، بدون قرار گرفتن تحت فصلی از فصل‌های یادشده، به شکل جداگانه در پایان این بخش می‌آیند.
