بیان این همراهی پس از امر به صبر و نهی از حزن و دلتنگی، نشان دهنده جایگاه توجّه به معیّت الهیّه و تأثیر آن در رفع نگرانی‌ها و جلوگیری از قرار گرفتن در تنگای روحی خواهد بود. از طرفی، ذکر تقواپیشگی و احسان، به صورت دو جمله مستقل، بیانگر این نکته است که هر یک از آن دو، عاملی مستقل در جلب حمایت خدا هستند.
در ادامه، آیاتی می‌آیند که معیّت خاصّه الهی در آنها در موضوع ترغیب به جهاد و تحمّل سختی‌های آن به کار رفته است. در آیه زیر، همراهی خدا با مجاهدان، نه به عنوان صبرپیشگان و یا پرهیزکاران، بلکه به صورت مستقیم و با استفاده از ضمیر خطاب «کُم» یادآوری شده است:
(فَلا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَی السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَکُمْ وَلَنْ یَتِرَکُمْ أَعْمالَکُمْ.۱
پس سستی نورزید و [کافران را] به آشتی مخوانید؛ [که] شما برترید و خدا با شماست و از [ارزش] کارهایتان هرگز نخواهد کاست).
پس از واقعه «بدر» و قبل از نبرد «اُحد»، برخی از مسلمانان به دنبال صلح و سازش با کفّار بودند،۲ امّا تذکر به همراهی خداوند با مؤمنان، در پی تشویق آنان به ادامه جنگ و لزوم پرهیز از سازش، همچنین یادآوری برتری و پیروزی آنان، مایه استواری و آمادگی هرچه بیشتر ایشان جهت پیکار با دشمنان شد.۳
از دیگر نمونه‌های معیّت رحیمیه می‌توان همراهیِ خداوند با فرشتگان به منظور ثبات بخشیدن به مجاهدان را بر شمرد.۴ بنا بر آنچه در آیات مربوط به جهاد از انواع همراهی خاص خدا بیان شد، می‌توان این گونه برداشت کرد که تأثیر مثبت توجّه به همراهی خدا با گروه صابران، پرهیزکاران، مجاهدان و حتّی فرشتگان، هم در مرحله آماده‌سازی برای جهاد خواهد بود و هم در میدان مبارزه و مقاومت علیه دشمن و هم در مرحله غلبه و پیروزی بر آنان.
