مورد آن در بخش پشتیبانی با نصرت الهی در تقویت «خدا‌ ـ ‌پشتیبان» گذشت.^۱ یک مورد آن هم که یادآوری تأیید مؤمنان با نصرت خداست^۲ در تقویت «نصرت ـ ‌یادی» گذشت.

با این حساب، از تمامی آیاتی که مشتمل بر واژه «أید» بود، تنها دو مورد باقی می‌ماند که بیانگر روش خدا ـ ‌پشتیبان است. مورد اوّل در جریان هجرت پیامبر صلی الله علیه و اله و مخفی شدن ایشان در غار ثور است که تأییدات غیبی خداوند به وسیله لشکریان نامرئی به کمک ایشان آمده است:

(...إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا....^۳

در آن هنگام که آن دو در غار بودند، و او به همراه خود می‌گفت: «غم مخور، خدا با ماست!» در این موقع، خداوند، آرامش خود را بر او فرستاد و با لشکرهایی که مشاهده نمی‌کردید، او را تقویت نمود).

این نیروهای غیبی، ممکن است اشاره به فرشتگانی باشد که حافظ پیامبر صلی الله علیه و اله در این سفر پُر خوف و خطر بودند، و یا آنها که در میدان جنگ «بدر» و «حنین» و مانند آن، به یاری او شتافتند.^۴ تأیید و تقویتی که از جانب خدا شامل حال ایشان شد، در کنار نزول آرامش الهی، سبب گردید تا ایشان در آن لحظات دشوار که هر آن، احتمال برخورد وی با دشمنانی كه به قصد كشتن وی تا مرز دستگيری او پيش آمده بودند، می‌رفت، هیچ گونه ناراحتی و اندوهی نداشته باشد و حتّی همراه خود را نیز به آرامش دعوت نماید.

مورد دوم در آیه ۲۲ سوره مبارک مجادله بیان شده است و از مورد تأیید قرار گرفتن بندگانی که در درجات بالای ایمان باشند، خبر داده است:

(لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُوْلَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ....^۵

واژه «أید» همراه با مشتقاتش، یازده مرتبه در قرآن تکرار شده است که غیر از دو مورد آن^۱ که به شکل اسمی «أید» آمده است و ارتباطی با بحث ما ندارد، در بقیه موارد^۲ به صورت فعل از باب تفعیل و به معنای تقویت کردن و نیرومند ساختن وارد شده است. در تمامی این موارد، به غیر از یک موردش، با استفاده از حرف «باء»، به وسیله و سببی که با آن تأیید صورت می‌گیرد، اشاره شده است. امّا در یک آیه، تأیید با حرف «علی» وارد شده است و از تأیید گروهی از بنی اسرائیل که به عیسی علیه السلام ایمان آورده بودند، در قبال دشمنانشان خبر داده است.^۳ با توجّه به این تفاوت، همچنین نتیجه‌ای که برای این تأیید بیان شده است (یعنی غلبه یافتن این گروه بر دشمنانشان)، می‌توان گفت که تأیید در این آیه به معنای غلبه دادن است. توجّه به این غلبه‌ای که از تأیید خدا شامل حال این گروه از مؤمنان شده است، خود، عاملی است برای تقویت روحیه همه مؤمنان در هر زمان که بدانند آنها نیز مورد تأیید و حمایت الهی قرار دارند.

هشت آیه دیگر، متناسب با کسانی که مورد تأیید واقع شده‌اند و نیز وسیله‌ای که با آن تأیید شده‌اند، به سه گروه تقسیم می‌شوند. در گروه اوّل، از تأیید عیسی علیه السلام به وسیله روح القدس سخن به میان آمده است^۴ که چون در موقعیت ناخوشایندی وارد نشده‌اند، ارتباطی با بحث ما (افزایش صبر) ندارد. در گروه دیگر، عاملی که به وسیله آن، افراد، مورد تأیید الهی واقع شده‌اند، نصرت خدا معرفی شده است که دو