امّا گروه دوم از آیاتی که در آنها واژه نصر به کار رفته، آیاتی است که مفهوم یاری در آنها، در جنبه مثبت یعنی در قالب نصرتهای الهی به کار رفته است؛ کمکهایی که منشأ آن یا به طور مستقیم یا با واسطه، خدای متعال است. این گروه از آیات، با توجّه به معنای اراده شده از نصرت در آنها، به دو بخش تقسیم میگردد. در بخشی از آنها از مفهوم نصرت، معنای غلبه و پیروزی اراده شده است. در بحث لغوی گذشت که در صورت متعدّی شدن واژه «نصر» با حرف «عَلیٰ»، نصرت به معنای غلبه و استیلا خواهد بود. لذا مفهوم غلبه در این گونه موارد روشن خواهد بود. در مواردی هم که نصرت به صورت مطلق بیان شده، پیروزی و غلبه به عنوان لازمه و اثر آن اراده شده است. این دسته از آیات نیز مانند گروه قبل، مربوط به بحث ما نیستند؛ بلکه در «تقویت نصرت ـ انتظاری» جای میگیرند.۱
بنا بر این، در این بخش، تنها آن دسته از آیات مدّ نظرند که از کاربرد نصرت الهی در آنها، جایگاه و نقش توجّه به یاری خدا به عنوان یکی از شیوههای حمایت و پشتیبانی در افزایش توان انسان، معلوم گردد. در واقع، نصرت در همان معنای اصلی خودش (یعنی یاریرسانی) استعمال شده باشد. آیاتی که نصرت خدا را یکی از نمونههای تقویت و تأیید الهی عنوان نمودهاند، از جمله این موارد است. برای نمونه، خداوند در آیه زیر، یاری خویش را در کنار مؤمنان از مصادیق تقویت و تأیید پیامبر صلی الله علیه و اله قرار داده است؛ چرا که یکی از مشکلات پیش روی پیامبر صلی الله علیه و اله، نیرنگی بود که ممکن بود توسّط کافران پس از برقراری پیمان صلح با آنان به وجود آید:
(وَإِن يُرِيدُواْ أَن يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللّهُ هُوَ الَّذِيَ أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِينَ.۲
و اگر بخواهند تو را فریب دهند، خدا برای تو کافی است. او همان کسی است که تو را با یاری خود و مؤمنان، تقویت کرد).