(قُل لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ إِن یَنتَهُواْ یُغْفَرْ لَهُم مَّا قَدْ سَلَفَ وَإِن یَعُودُواْ فَقَدْ مَضَتْ سُنَّتُ الْأَوَّلِینَ * وَقَتِلُوهُمْ حَتیَ لَا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا یعْمَلُونَ بَصِیرٌ * وَإِن تَوَلَّوْاْ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَوْلَاکُمْ نِعْمَ الْمَوْلیَ وَنِعْمَ النَّصِیرُ.^۱

به آنها که کافر شدند بگو: «چنانچه از مخالفت باز ایستند، گذشته آنها بخشوده خواهد شد و اگر به اعمال سابق بازگردند، سنّت خداوند در گذشتگان، در باره آنها جاری می‌شود. و با آنها پیکار کنید، تا فتنه برچیده شود، و دین [و پرستش] همه مخصوص خدا باشد! و اگر آنها [از اعمال نادرست] خودداری کنند، [خداوند آنها را می‌پذیرد و] خدا به آنچه انجام می‌دهند بیناست. و اگر سرپیچی کنند، بدانید خداوند سرپرست شماست! چه سرپرست خوبی! و چه یاور خوبی!»).

در این چند آیه، خداوند متعال در کنار تهدید و انذار کافران، از سویی، به بشارت و تشویق آنان به بازگشت و توبه از گذشته زشتشان اشاره نموده است، و از سویی دیگر، به مؤمنان در برابر کفرورزی دشمنان، روحیه بخشیده است. با دقّت در آیات یادشده، ملاحظه می‌شود که مؤمنانی که تا برچیده شدن فتنه،^۲ مأمور به قتال با کافران شده‌اند، با دو نوع عکس‌العمل از طرف آنان رو‌به‌رو هستند؛ زیرا کافران یا با انتها^۳ (یعنی دست برداشتن از دشمنی و ستیز خود)، به اسلام روی می‌آورند و یا با بازگشت خود به جنگ، بر کفر و اعمال ناشایست خود پافشاری می‌کنند. در صورت اوّل، این صرف‌نظر کردنشان از کفر و ستیز، دو فایده را در پی خواهد داشت: یکی برای خودشان و آن بخشش اعمال و رفتار بدشان در گذشته خواهد

فهمانده و به همین جهت، بدون هیچ واسطه‌ای، خود عهده‌دار امور او شده و او را در هر خطری که تهدیدش کند، یاری نموده است.^۱ کلمه «مولاه» یعنی سرپرستی که عهده‌دار امر «متولّی علیه» است و او را در هر خطری که تهدیدش کند، یاری می‌نماید.^۲ پس خداوند، پیامبر خود را از خطر توطئه همسرانش علیه وی، یاری نموده است. حال اگر کلمات «جبرئیل» و «صالح المؤمنین»^۳ را عطف بر «الله» یا ضمیر «ها» در «مولاه» بدانیم، آنها نیز به عنوان یاور و ولیِ پیامبر صلی الله علیه و اله به شمار می‌روند. البته روشن است که ولایت جبرئیل و صالح مؤمنان، در طول ولایت خداوند است، نه در عرض آن! امّا اگر همان‌گونه که برخی از مفسّران^۴ تصریح کرده‌اند که بعد از «مولاه»، وقف صورت بگیرد، و «جبرئیل»، مبتدا و «صالح مؤمنان» و «الملائکة» نیز عطف بر آن و خبرش هم «ظهیر» باشد، در این صورت، پشتیبانی از پیامبر صلی الله علیه و اله در قالب ولایت، به خداوند اختصاص خواهد داشت و دیگران در قالب هم‌پشتی،^۵ حامی او خواهند بود. بر این مبنا، در آیه یادشده، علاوه بر تعبیر «مولی»، از کلمه «ظهیر» یعنی هم‌پشت و معین،^۶ برگرفته از ماده «ظهر» به معنای پشت در مقابل بَطن هر چیزی،^۷ به عنوان یکی دیگر از تعابیر قرآنی برای اعلام حمایت و پشتیبانی، استفاده شده است.

در آیه قبل، مولویت الهی برای پیامبر صلی الله علیه و اله بیان شد؛ امّا در آیه‌ای دیگر از این مولویت برای تقویت روحیه مؤمنانی که مأمور به قتال با کافران شده‌اند، استفاده شده است: