گفتند: ما به سوی پروردگارمان بازخواهیم گشت. و تو جز برای این ما را به کیفر نمیرسانی که ما به معجزات پروردگارمان ـ وقتی برای ما آمد ـ ایمان آوردیم. پروردگارا! بر ما شکیبایی فرو ریز و ما را مسلمان بمیران).
فرعون در پی گرایش ساحران به رسالت موسی علیه السلام و ایمانشان به ربوبیت خداوند، به شدّت برآشفت و آنان را به سبب ایمانشان تهدید کرد که پس از بریدن دست و پایشان تمامی آنان را به چوبه دار خواهد بست؛۱ امّا عکس العمل آنان در آن شرایط سخت و دشوار، اظهار پایداری بر طریق ایمان و سپس دست به دعا برداشتن به درگاه خداوند بود. ذکر درخواست آنان پس از تهدید فرعون می‌تواند بیانگر این نکته باشد که دعا به درگاه خداوند و درخواست یاری از وی به هنگام روبه‌رو شدن با مشکلات، راهی برای بالا بردن آستانه صبر و پایداری است.
مورد دوم دعای طالوت و سپاهیان برگزیده او برای برخورداری از توان و نیروی صبر، ثبات قدم و نصرت و پیروزی بر سپاهیان جالوت است:
(وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجالُوتَ وَجُنُودِهِ قالُوا رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْراً وَثَبِّتْ أَقْدامَنا وَانْصُرْنا عَلَی الْقَوْمِ الْكافِرِينَ.۲
و هنگامی که با جالوت و سپاهیانش روبه‌رو شدند، گفتند: «پروردگارا! بر [دل‌های] ما شکیبایی فرو ریز، و گام‌های ما را استوار دار، و ما را بر گروه کافران پیروز فرمای»).
آنان نخست صبر و شکیبایی و سپس ثبوت قدم و در سومین مرحله، پیروزی را از خدا تقاضا نمودند که در حقیقت، دعای اوّل، جنبه باطنی و درونی داشت و درخواست دوم، جنبه ظاهری و برونی، و سومین تقاضای آنها به نتیجه نهایی صبر یعنی استقامت و ثبات قدم اشاره داشت.۳ دعای آنان برای برخورداری از صبر، با
