در سوره مجادله نیز با تعبیر «کتَب» که خود تأکیدی است بر قطعی بودن این پیروزی، از غلبه خدا و رسولان او خبر داده است:

(كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ.^۱

خداوند چنین مقرر داشته كه من و رسولانم پیروز می‏شویم؛ چرا كه خداوند، قوی و شكست‏ناپذیر است!).

عبارت «لاغلبن» که همراه با «لام قسم» و «نون تأکید ثقیله» و ضمیر منفصل «أنا» آمده است، نشانه مؤکّد بودن این پیروزی است، به گونه‌ای که جای هیچ شکّ و تردیدی برای هیچ‌کس نداشته باشد.^۲ همان‌گونه که تعلیل وعده غلبه حق بر باطل با بیان قدرت و عزّت الهی، ممکن است برای آن باشد که مؤمنان به این غلبه الهی اطمینان بیشتری یابند؛ چرا که صفت «عزیز» بر وزن فعیل، به معنای فاعل از مادّه «عزز» است و بر شدّت و قوّت و آنچه همانند چیرگی و قهر است، دلالت دارد^۳ و در نام‌های خدای متعال، عزیز، یعنی چیره نیرومندی که هرگز مغلوب نمی‌شود.^۴

افزون بر آن که در جای دیگری، عزّتمندی و شکست‏ناپذیری خداوند، بیانگر تخلّف‏ناپذیری وعده‏های الهی در یاری پیامبران و عذاب و هلاکت ستم‌پیشگان، دانسته شده است:

(فَلا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انتِقامٍ.^۵

پس گمان مبر که خدا وعده‏ای را که به پیامبرانش داده، تخلّف کند! چرا که خداوند، قادر و انتقام‌گیرنده است).

از ارتباط این آیه با آیات پیشین که در باره عذاب ستمگران بود،^۶ استفاده می‌شود که مراد از این وعده، وعده پیروزی نهایی حق بر باطل و هلاکت دشمنان است. در این آیه برای تأکید بر این که خدا به وعده خود عمل خواهد کرد، دو

شکست اولیه و ظاهری را مقدّمه پیروزی نهایی و واقعی قرار دهد. افرادی که شکست دشمن را قطعی می‌دانند و منتظر پیروزی بر دشمن هستند و این حالت انتظار را همواره در خود زنده نگه داشته‌اند، هیچ گاه از تُرک‌تازی و آتش‌افروزی و غلبه ظاهری دشمن، نگران و ناامید نمی‌گردند و هرگز هیاهو و امکانات چشمگیر دشمن در روحیه آنها اثری نخواهد گذاشت. بنا بر این، انتظار پیروزی و غلبه قطعی و نهایی می‌تواند عاملی باشد برای توانمندسازی انسان در تحمّل دشواری‌های کارزار.

در قرآن برای محکم‌تر شدن پایه‌های این انتظار و قطعی دانستن نصرت الهی، نصرت خدا از وعده‌های مسلّم خدا و از سنّت‌های قطعی او شمرده شده است. مثلاً در آیه ۴۷ سوره مبارک روم، از این سنت الهی به عنوان حق مؤمنان بر خداوند، یاد شده است:

(وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاؤُوهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَانتَقَمْنَا مِنَ الَّذِينَ أَجْرَمُوا وَكَانَ حَقًّا عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ.^۱

و پیش از تو پیامبرانی را به سوی قومشان فرستادیم. آنها با دلایل روشن به سراغ قوم خود رفتند؛ ولی [هنگامی كه اندرزها سودی نداد] از مجرمان انتقام گرفتیم و یاری مؤمنان، همواره حقّی است بر عهده ما).

در این آیه، علاوه بر تقویت روحیه مؤمنان با بیان انتقام خداوند از مخالفان انبيای گذشته و سركوب آنان‏، با عبارت «حَقّاً عَلَینا» که از صيغه‏های التزام و به معنای «برخود لازم كردن» است‏، حقّی از ناحیه خدای سبحان برای مؤمنان قرار داده شده است که به طور مسلّم، آنان را با وسایلی از قبیل انتقام از مجرمان، پیروزی بخشد. این حق ـ که همراه با انواع تأکیدها^۲ بیان شده است ـ، موجب دل‌گرمی و تقویت مؤمنان در هر زمانی خواهد بود.