کشف و استخراج ۳۲ روش قرآنی، مهم‌ترین یافته این پژوهش است که به کارگیری آنها در هنگامه‌های دشوار، موجب افزایش قدرتِ صبر و تحمّل انسان می‌گردد. این روش‌های تقویتی، در دو بخش کلّی به افزایش نیروی بردباری کمک می‌کنند. در بخش اوّل، از راهبُرد «تقویت با تکیه بر توانایی‌ها و رفتارهای خود فرد» استفاده می‌شود که به روش‌های «خودتقویتی» نا‌م‌گذاری شده‌اند. این بخش، دارای شش فصل است. در فصل نخست به روش‌های مقایسه‌محور اشاره شده است. در فصل بعدی، روش‌هایی بیان شده‌اند که به کمک آنها وظایف و انتظارات فرد، تعدیل می‌شوند و به تقویت او می‌انجامد. فصل سوم به روش‌هایی اختصاص دارد که با تبدیل یکی از ابعاد مشکل و یا مرجع آن موجب تقویت می‌شوند. تقویت‌هایی که از انتظار گشایش و نصرت، همچنین سرانجام صبر و فرجام ایجادکنندگان سختی حاصل می‌شود، در فصل چهارم جای دارند. در فصل پنجم، تقویت‌هایی که در توانمندی‌های معنوی مشترک هستند، مورد بحث قرار گرفته‌اند. در فصل پایانیِ این بخش، سه روش تقویتی مستقل که از وجه جامعی برخوردار نیستند، مطرح شده‌اند.
امّا بخش دوم ـ که در آن از راهبُرد «تقویت با توجّه دادن به صفات الهی» استفاده شده است و از آنها با عنوان روش‌های «خداتقویتی» یاد می‌شود ـ، مشتمل بر دو فصل است. در فصل اوّل، تقویت‌های حمایتی جای دارند که وجه مشترک تمامی آنها توجّه به پشتیبانیِ الهی است. در فصل دوم نیز روش‌هایی بیان شده که در آنها به تضعیف نیروهای مخالف و ایجادکننده سختی اشاره شده است.
شناسایی موقعیّت‌های ناخوشایند و جریان‌های دشوار مطرح شده در قرآن، از دیگر یافته‌های این اثر است که در تبیین کاربردهای روش‌های به دست آمده، بدان اشاره شده است.
بی‌شک، هیچ پژوهشی مصون از اشتباه نیست و بالندگی و تکامل آن، در گرو نقد و اظهار نظر صاحب‌نظران گران‌قدر است. از این رو، پیشاپیش از عزیزانی که عیب‌هایم را برایم هدیه می‌آورند، سپاس‌گزارم و با کمال خُرسندی، منتظر دریافت نقدهای خیرخواهانه و پیشنهادهای سازنده ایشان هستم.
