نمودِ برجسته این همراهی را می‌توان در خطرسازترین صحنه‌های زندگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله مشاهده نمود؛ آن جا که در آغاز هجرت و در میان غار ثور، خطاب به همراهش که دچار ترس و وحشت شده بود، فرمود:
(لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا.۱
غم مخور، خدا با ماست!).
این همراهیِ ویژه خداست که تنها درون غار و نسبت به وجود مقدّسی چون خاتم الانبیاء صلی الله علیه و اله ظهور دارد، در حالی که آنان که با فاصله بسیار کمی در بیرون غار ایستاده بودند و برای نابودی وی لحظه‌شماری می‌کردند، از آن بهره‌ای نداشتند.۲
نمونه دیگر از این همراهی، در پاسخ موسی علیه السلام به ملامت و سرزنش بنی‌اسراییل، پس از محاصره میان امواج خروشان دریا و لشکر فرعون، آمده است که فرمود:
(كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ.۳
هرگز چنین نیست! یقیناً پروردگارم با من است. به زودی مرا هدایت خواهد کرد).
موسای کلیم، قبل از این هم، در جریان مأموریتش برای حرکت به سوی فرعون، از معیّت رحیمیّه خدای سبحان بهرمند شده بود. هنگامی که وی و برادرش هارون از پیش‌دستی فرعون و اقدام او به کیفر فوری آنان، و احتمال افزایش طغیان او در پی ابلاغ دعوت الهی، اظهار نگرانی نمودند،۴ خداوند به آنها دل‌گرمی می‌دهد و حمایت و پشتیبانیِ قطعی خود را از آنان این چنین اعلام می‌نماید:
(قالَ لا تَخٰافا إِنَّني مَعَكُما أَسْمَعُ وَأَری.۵
فرمود: «مترسید! من همراه شمایم، میشنوم و میبینم).
