توجّه به این واقعیت و باور آن است. وقتی انسان باور کرد که در برابر هر سختی پاداشی می‌گیرد، تحمّل آن آسان می‌شود.۱ کسی که یقین دارد در برابر تلاش خود و سختی‌ها و رنج‌هایی که بر او وارد می‌شود، اجر و مزدی دریافت خواهد کرد، هیچ گاه تلاش و زحمات خود را از دست رفته ارزیابی نمی‌کند. لذا بدون ترس و نگرانی نسبت به آینده، سختی‌های کنونی را با جان و دل می‌پذیرد. در مقابل، کسی که به دریافت پاداش اطمینان ندارد و امیدوار نیست که به آن دست یابد، بلکه احتمال می‌دهد که زحماتش پایمال شود، تلاشش را بی‌ثمر می‌بیند، در نتیجه نمی‌تواند سختی‌های کار را تحمّل کند.
مادری که سختی بارداری و مشکلات پس از آن را تحمّل می‌کند، به امید محبّت و نشاطی است که با مشاهده اموری مانند لبخند فرزند پدید می‌آید. همچنین لذّتی که انسان با خوردن غذا در ذائقه خود احساس می‌کند، موجب خواهد شد تا مشکلات تأمین غذا را به راحتی تحمّل کند. بنا بر این، می‌توان گفت که پاداش و امید به دریافت آن در آینده، منبع تقویت کننده‌ای است که توان انسان و انگیزه او را در زمان ورود سختی افزایش می‌دهد و هر چه پاداشْ بزرگ‌تر باشد، اثر تقویتیِ آن نیز بیشتر خواهد بود. پس اگر این اطمینان‌دهی از طرف خدایِ صادق الوعد و نسبت به پاداشی غیر قابل وصف که در خیال هم نمی‌گنجد، انجام پذیرد، هیچ سختیِ دنیوی‌ای نمی‌تواند شیرینیِ این انتظار را به تلخی تبدیل کند. از این رو، در قرآن کریم هنگامی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله از طرف خداوند، به انجام دادن اموری سخت و دشوار مأمور می‌شود، بر ضایع نشدن اجر نیکوکاران، تأکید می‌گردد:
(وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللّهَ لاَ يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ.۲
و شکیبایی کن؛ که خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهد کرد!).
در این آیه ـ که پس از دستور به پايداری بر دين، پرهيز از طغيانگری، تكيه نكردن بر ستمگران و اقامه نماز، بیان شده است ـ،۳ از صابران با عنوان نیکوکاران
