امر، آن است که دیگران خود را در تعامل با او در حاشیة امنیت احساس نمی‌کنند و در نتیجه، مشتاق برقراری ارتباط با او نیستند. روابط دوستی با او به سردی می‌گِرَوَد و محبّتش در دل‌ها کاسته می‌شود تا جایی که برقراری ارتباط با او به حد‌اقل مي‌رسد و به مقدار ضرورت، بسنده می‌شود. بنا بر این به محض برطرف شدن ضرورت، قطع شدن رابطه و به فراموشی سپردن او دور از انتظار نیست.
۷. مهربانی
تعامل بر اساس اصل مهربانی، لزوماً به منزلة دوست داشتن نیست. چه بسیار افرادی که مهربانی آنان بیشتر از محبّتی است که در دلشان ریشه دوانده است. مهربانی می‌تواند تنها در رفتار ظاهر شود، بی آن که در قلب، از محبّتی سرشار سرچشمه گرفته باشد. آغاز مهربانی و ابراز دوستی می‌تواند به دلیل هم‌کیشی، هم‌وطنی و یا حتی همنوعي باشد تا در ادامه، محبّت را پایه‌ریزی کند، اگرچه قرآن کریم بین مؤمنان، پیوندی محکم‌تر برقرار می‌کند و آنان را برادر یکدیگر می‌خواند.۱
این بدان جهت است که با پیوند برادری، محبّت بیشتری بين آنها ایجاد مي‌شود و انگیزة مهرورزی آنها تقویت مي‌گردد. همچنین اصل مهربانی را در رفتار پیامبر خدا صلی الله علیه وآله مورد توجّه قرار مي‌دهد و تصریح می‌کند که محمّد صلی الله علیه وآله و پیروان او مهربانی در رفتار را با همنوعان البته به شرط ایمان، به عنوان اصلی در رفتار قرار می-دهند.۲ همین اصل باعث شد که
