احترام گذاردن به ميهمانان خود، براي تكريم پدر، شخصاً بر روي دستانش آب مي‌ريزد و براي تكريم فرزند، ريختن آب بر روي دستان او را به فرزندش محمّد حنفيه مي‌سپارد. با اين كار، هم احترام پدر را نگاه می‌دارد و هم پسر را تكريم می‌کند. سپس در توجیه این اقدام خود ـ که در حقیقت، به منظور حفظ احترام فرزند میهمان است ـ می‌فرماید:
پسرم! اگر پسرِ اين مرد، به تنهايی به منزل من آمده بود، من خود بر دستش آب می‌ريختم؛ امّا خداوند متعال نمی‌خواهد که وقتی پدر و پسر در مکانی حاضرند، ميان آن دو يکسان برخورد شود.۱
اين دقّت عملِ اعجاب‌آور و تحسين‌برانگيز، به خوبي موضوع فروتني را ـ كه مهم‌ترین راه‌كار تكريم و احترام به همنوع است ـ نمايان ساخته است. از این رو اگر چه در عصر حاضر، شیوة تکریم و احترام میهمانان تاحدودی تغییر کرده است، امّا اصل فروتنی و احترام میهمان به عنوان اصلی تغییرناپذیر همچنان باقی و معتبر است و از سیرة پیشوایان دینی، قابل اقتباس خواهد بود.
آثار فروتنی
بی‌گمان هر انسانی، خواستار منزلت والا و احترام در نزد همنوعان است. این خواستة قلبی، صاحب خود را به سمت کسب منزلت و محبوبیت سوق می‌دهد. در این میان، برخی احترام و محبوبیت را از راه رفتارهای نیک و پسندیده دنبال می‌کنند و عده‌ای دیگر به دنبال راهی ساده‌و میان‌بُر هستند
