عطر زنان، چیزی است که رنگ آن آشکار و بويِ آن خفیف باشد و عطر مردان، آن است که رنگ خفیف و رایحة آشکار داشته باشد.
نتیجه آن که بانوان با رعایت اصل محفوظ نگاه داشتن خود از توجّه و نگاه نامحرمان در لباس و زینت و آرایش، خود را از مردان، متمایز خواهند داشت. همچنین بر مردان نیز همانندسازی خود به بانوان جایز نیست و هر یک باید در جامعه به گونه‌ای آمد و شد کنند که برازندة جنسیت و مسلمانیِ خود باشد.

۴. زیبایی

آخرین مورد از عوامل جاذبه‌های ظاهری، زیبایی ظاهر است. زیبایی ظاهر، به دو بخش «زیبایی اختیاری» و «زیبایی غیر اختیاری» تقسیم می‌شود. زیبایی ظاهریِ اختیاری، در گروِ عمل به سه مورد پیشین یعنی: پاکیزگی، آراستگی، و بوی خوش است. به هر میزان به این سه مورد، پایبندی بیشتری وجود داشته باشد، به همان میزان، زیباییِ ظاهری مناسب‌تری را برای فرد حاصل می‌کند.
در این جا حدیثي از امام صادق علیه السلام بسیار مناسب و راه‌گشاست:
خدای متعال، زیبایی و آرایش را دوست دارد، و درماندگی و ابراز آن را نمی‌پسندد. همانا خدای متعال، دوست دارد که آثار نعمت‌هایش را در بندگان خود ببیند.
در ادامه، شخصی پرسید: چگونه؟ و امام علیه السلام پاسخ داد:
لباس پاکیزه بپوشد و بوی خوش استعمال کند و خانه‌اش

توجّه بیگانگان در امان باشند. لذا استفاده از عطر برای این گروه حتّی برای حضور در نماز جماعت، در صورت وجود نامحرمان، پسندیده نیست.^۱ از این رو، زنان تنها برای زنان دیگر و نیز برای همسرانشان می‌توانند از بوی خوش استفاده کنند و راه کارِ بدون بو بودن بدن و لباس برای بانوان در اجتماعات، مناسب و پسندیده به نظر می‌رسد.
امّا در بارة ویژگی بوی خوش بر اساس آنچه از معصوم علیهم السلام تبیین شده است، بین مرد و زن تفاوت لازم است. به عبارت دیگر، این که زن و مرد، یکسان آرایش کنند و عطرهای مشابه بزنند، نه تنها پسندیده نیست، بلکه بر اساس برخی روایات، جایز نیست، مانند اين روايت از پیامبر صلی الله علیه وآله که مي‌فرمايد: «از ما نیست زنی که خود را به مردان شبیه سازد».^۲
و نیز از امام باقر علیه السلام نقل شده که فرمود:
لا یَجوزُ لِلمَرأَةِ أَن تَتَشَّبَهَ بِالرِّجالِ.^۳
بر زن، جایز نیست که خود را مانند مردان سازد.
با این بیان، به نظر می‌رسد که هر یک از مردان و زنان باید متناسب با جنسیت خود، در جامعه ظاهر شوند و تلاش کنند تا حرمت خویش را نیز پاس بدارند. لذا امام صادق علیه السلام تفاوت بین زن و مرد در استعمال عطر را این گونه بیان می‌فرماید:
طِیبُ النِّساءِ ما ظَهَرَ لَونُهُ و خَفِیَ ریحُهُ و طِیبُ الرِّجالِ ما خَفیَ لَونُهُ و ظَهَرَ ریحُهُ.^۴