موقّتی، رعایت آداب معاشرت متعارف و دست‌کم به صورت حداقلی ضروری است، امّا به هر میزان که زمینة استمرار بیشتری برای تعامل فراهم باشد و به برقراریِ رابطة پایدار، اراده وجود داشته باشد، به همان میزان باید به اصول و قواعد اخلاقی و رفتاری، پایبندتر و از جاذبه‌های بین فردی بیشتری برخوردار بود.
بخش دوم، روابطی است که منقطع و مقطعی نیست و دوام و استمرار در آن مهم است. این رابطه حتّی اگر انتفاع نیز در آن لحاظ شده باشد، به دلیل دوامش، تنها دریافت خدمت در آن رابطه، موضوعیت ندارد؛ بلکه غالباً امور دیگری نیز در برقراری رابطه تأثیرگذارند و در نظر گرفته می‌شوند. امور دیگری که انگیزة طرف مقابل را در ایجاد رابطه با او تشدید می‌كنند و موجب می‌شوند تا از میان تعدّد افراد پیرامونی و یا به بیان دیگر، از میان رقباي فراوان، فرد برخوردار از جذّابیت بیشتر و متنوّع‌تر انتخاب شود و برقراری ارتباط پایدار با او تحقّق یابد. این امور در حقیقت همان ویژگی‌های شخصی و شخصیتی است که موفّقیت در برقراری رابطة پایدار را به دنبال خواهد داشت. این ویژگی‌ها همان جذّابیت‌هایی هستند که برای دیگران، انگیزه‌آفرین‌اند و محبوبیت انسان رادر جامعه به ارمغان می‌آورند.
نوشتار پيش رو، به دنبال ارائة راه‌کارهای به دست آوردن این جاذبه‌ها برای قرار گرفتن در کانون توجّه همنوعان و محبوبیت در نزد آنان است. ضمناًتلاش خواهد کرد راه‌کارهای موفّقیت در برقراری رابطة پایدار از منظر آموزه‌های دینی را تبیین نماید. چیزی که می‌تواند در کامیابی بیشتر و در نتیجه، رضایت بیشتر از زندگی، نقش مؤثّري ایفا کند و بر شیرینی و لذّت زندگی بیفزاید. از این رو، موضوعاتی که در این پژوهش بدانها

از بیشترین اهمیت برخوردار است.
ما در اين نوشتار، در صدد پرداختن به رابطة انسان با همنوعان و ارائة راه‌كارهاي درست برای برقراري ارتباط و ايجاد أنس و ألفت بيشتر با آنان و در پي آن، فراهم آوردن محيطي سالم‌تر و مبتني بر پاية آموزه‌هاي اخلاقي و ديني خواهیم بود. ضرورت اين مهم، از آن روست كه انسان، موجودي اجتماعي است و براي زندگي بهتر و رفع نيازمندي‌هاي مادي و معنويِ بي‌پايانش به همراهي و همياري همنوعان خود نيازمند است. بنا بر اين، افراد يك جامعه، به هر اندازه ارتباط صميمانه‌تري با هم داشته باشند، از زندگي شيرين‌تري برخوردار خواهند بود و نيازهاي رفع نشدة كمتري برایشان باقی خواهند ماند.
به نظر می‌رسد برای برقراریِ رابطة صمیمی و دوستانه و تحکیم دوستی‌ها و استمراربخشی به آنها، چاره‌ای جز ایجاد مزیّت نسبی در خود نخواهیم داشت. چیزی را که ما از آن به «جاذبه» یا «جذّابیت» تعبیر مي‌کنيم، کلید موفّقیت در برقراري رابطة سالم و موفّق دانسته‌ایم.
توضیح آن‌ که روابط بین فردی انسان‌ها را به دو دسته می‌توان تقسیم کرد:
بخش اوّل، روابط مقطعی و سطحی است. این نوع رابطه ـ که به سرعت پایان می‌یابد ـ ، غالباً به منظور دریافت نوعي خدمت یا همکاری‌اي کوتاه‌مدّت انجام می‌شود، و چون در ازای دریافت خدمت، معمولاً هزینة آن پرداخت می‌شود، ایجاد رابطة سالم، از حساسیت کمتری برخوردار است. در این نوع رابطه، آنچه مهم است برای یک طرف، دریافت خدمت و برای طرف دیگر، دریافت دستمزد است. گرچه در برقراریِ این نوع معاشرت