امام باقر علیه السلام نیز میفرماید:
یَجِبُ لِلمُؤمِنِ عَلی المُؤمِنِ النَّصیحَةُ.۱
بر مؤمن، واجب است که خیرخواه مؤمن باشد.
اميرمؤمنان علیه السلام نهی و تذکّر در برابر خطاها را نشانة محبّت و دوستی ميداند و میفرماید:
مَن أَحَبَّکَ نَهاکَ.۲
هرکس دوستت دارد، تو را [از خطاها] باز می-دارد.
بنا بر این، یکی از راههای شناخت افراد، چگونگیِ عکس العمل آنان به هنگام صدور رفتار ناپسند از دوستشان است. بیگمان، کسی که در برابر اشتباه دوست خود سکوت ميکند و یا وي را تأیید میکند، دوستدار او نیست و شایستة ایجاد یا تداوم دوستی نیست. او دانسته یا ندانسته، خیر دوست خود را نخواسته است و در برابر اشتباهاتش موضعگيري نکرده است.
تأثیر خیرخواهی
تجربه نشان داده است که کراراً خیرخواهیِ عملی در آغاز، رنجش خاطرِ طرف مقابل را به دنبال دارد؛ امّا اگر با روشی صحیح و همراه با رعایت حرمت و کرامت نفس او انجام شود، پس از زمان کوتاهي، تأثیر مثبت خود را در دل کسی که نسبت به او خیرخواهی صورت گرفته است، خواهد گذاشت و موجب خواهد شد که آن فرد، دوست خیرخواه خود را دوستی