فرزندان، زندگی مستقل را شروع می‌‌کنند، دوباره رضایت از زناشویی در نزد والدین آنها افزایش می‌یابد.^۱
البته این تحقیقات در فرهنگ غرب، معنا و مفهوم خود را دارد و ما نمی‌توانیم نتایج آنها را به جوامع دیگر، تعمیم دهیم و در این زمینه، باید تحقیقات مستقلّی انجام گیرد. در غیر این صورت، نمی‌توانیم اظهار نظر قطعی نماییم؛ اگر چه شواهد، مبیّن آن است که سطح روابط خانواده‌ها در جامعه ایرانی با جامعه غرب، متفاوت است.
در مجموع، تحقیقات، رابطه خانواده با شادکامی و سلامت روان را مثبت ارزیابی می‌‌کنند. کندل و همکارانش که تأثیرات حمایت اجتماعی را بر سلامت جسم و روان، بررسی می‌‌کردند، متوجّه شدند که این مسئله، بیشترین تأثیر را بر روی زنانی که دارای همسر، فرزند و شغل هستند، داشته است.^۲
امّا بعد از خانواده، یکی از بحث‌های مهم در روابط اجتماعی، رابطه میان دوستان است که جایگاه ویژه‌ای در بهزیستی و شادکامی دارند. در تحقیقی که لارسون^۳ انجام داده، نشان داده شده که دوستی‌ها، تأثیر بسیاری در شادکامی افراد دارند، به طوری که خانواده و تنها بودن، در جایگاه بعد قرار گرفتند.^۴
البته همان طور که در مورد خانواده و فرزندان گفته شد، ممکن است که نتیجه چنین تحقیقاتی در جامعه ما متفاوت باشد. لذا علی رغم

می‌‌خندند. کشف این چیزهای خنده‌دار، نوع ویژه‌ای از لذّت است که برای شادکامی، مهم است و ویژگی بسیار رایجی برای زندگی محسوب می‌‌شود... . شوخ‌طبعی، باعث تعمیق اثر شادکامی می‌‌شود.^۱

۴. ارتباطات اجتماعی

روابط اجتماعی، تأثیر فراوانی بر شادکامی و دیگر ابعاد بهزیستی دارند و شاید بزرگ‌ترین علّت انحصاری شادکامی محسوب گردند.
افراد متأهّل، از افراد مجرّد، مطلّقه (جدا شده) یا هنوز ازدواج نکرده، شادترند.^۲
در ارتباطات هر فرد، خانواده، دوستان، همکاران و... نقش دارند و هر کدام در جای خود، تأثیر مهمّی در شادکامی او دارند.
خانواده، بخش عمده‌ای از لذّت‌های افراد را تأمین می‌‌کند. امّا تفاوت‌های فرهنگی در تحقیقات، کاملاً مشهود است. برای مثال، داشتن فرزند در بعضی تحقیقات غربی، نه تنها موجب شادکامی نیست؛ بلکه موجب پایین آمدن سطح آن نیز می‌‌شود. وینهون می‌‌گوید: تأثیر کلّی فرزند داشتن بر شادکامی والدین، نزدیک به صفر است. البته این تأثیر در دوره‌های چرخه خانواده، متفاوت است. در تحقیقاتی که در امریکا و انگلیس انجام شده است، رضایت زناشویی در دو دوره، به شدّت، کاهش می‌‌یابد. اوّلین دوره، دوره‌ای است که بچّه‌ها، سنین نوزادی^۳ را سپری می‌‌نمایند. دوره دیگر، دوره نوجوانیِ فرزندان است. هنگامی که