ابتدا متن و ترجمه آنها ذکر خواهد شد و سپس، توضیحاتی در مورد آنها آورده می‌شود.

الف. معصیت

در باره معصیت،از امام رضا علیه السلام، روایتی نقل شده که حائز اهمّیت است. ایشان، در ضمن دعایی می‌‌فرماید:
أعوذ بک من الذنوب الّتی تورث الشقاء!^۱
[خدایا!] از گناهانی که بدبختی را در پی می‌‌آورند، به تو پناه می‌‌برم.
و در روایت دیگری، از عیسی علیه السلام نقل شده است که خدا به موسی علیه السلام فرمود:
یا موسی!.... من عصانی شقی.^۲
ای موسی!.... هر کس مرا نافرمانی کند، بدبخت خواهد شد.
و در روایت دیگری، از علی علیه السلام روایت شده که فرمود:
إیّاک و المعصیة فإنّ الشقی من باع جنّة المأوی بمعصیة دنیه من معاصی الدنیا.^۳
از نافرمانی خدا بپرهیز. کسی که بهشت را در مقابل گناهی پست از گناهان دنیا می‌‌فروشد، بدبخت است.
و باز ایشان می‌‌فرماید:
خذلان الأشقیاء بالعصیان.^۴
فرومایگی بدبخت، به خاطر سرکشی است.

می‌‌کند. در واقع، صاحب شناخت و ایمانی که به پیامدهای عملی شناخت خود، پایبند نباشد، در بعضی موارد، مصداق روایات عالِم بدون عمل شمرده شده است یا عمل همراه با شک و انکار را عملی بی‌فایده خوانده است.^۱
مجموع چنین روایاتی، نشانگر در هم تنیدگی علم و عمل است. البته تجلّی عمل در حوزه محرّمات، ترک آنهاست و انجام دادن آنها، باعث شقاوت می‌‌شود.
در این جا به آوردن روایتی که تناسب بیشتری با بحث ما دارد، بسنده می‌کنیم. ابو هُرَیره، از پیامبر خدا صلی الله علیه وآله نقل می‌‌کند که فرمود: «هیچ کس وارد آتش [جهنّم] نمی‌شود، مگر این که شقی باشد».
از ایشان پرسیدند: شقی کیست؟
فرمود:
من لم یعمل لله بطاعة و لم یترک له معصیة.^۲
کسی که طاعتی برای خدا انجام نمی‌دهد و معصیتی را برای او ترک نمی‌کند.
در روایت دیگری منسوب به امام علی علیه السلام، ایشان فرموده است: «هیچ کس سعادتمند نمی‌شود، مگر به وسیله اقامه حدود خدا، و هیچ کس شقی نمی‌شود، مگر با ضایع کردن حدود خدا».^۳
عمده روایاتی که در این زمینه آمده، به مسئله نافرمانی ـ که از موجبات شقاوت است ـ ، پرداخته است. به دلیل اهمّیت این روایات،