تأمین سعادت است؟ با در نظر گرفتن ویژگی نخست ذکر شده، می‌توان گفت: زیبایی به طور مطلق، باعث سعادت نیست؛ بلکه باید آن را در کنار صالح بودن، معنا کرد. همسر زیبایی عامل سعادت شوهر است که صالح نیز باشد و در غیر این صورت، هرگز موجب سعادت او، نخواهد بود.
به همین جهت، در برخی روایات، از ازدواج با زنان زیبارویی که دیندار نیستند، نهی شده است.^۱ در روایت مورد بحث نیز، بلافاصله تعبیر «ذات دین» به معنای «دیندار»، آمده است.
این نوع روایات، حاکم بر روایات پیشین است و لذا آن روایات را باید این‌چنین معنا کرد که آن زیبایی‌ای باعث سعادت است که همراه با دینداری باشد.

شایستگی، از جمله ویژگی‌های لازم برای انتخاب همسر است و فرد را در راستای سعادت اُخروی قرار می‌دهد. لذا در عین حال که سعادت دنیوی او را فراهم می‌سازد، سعادت اخروی‌اش را نیز تأمین می‌کند. یکی از کارهایی که پژوهشگر باید انجام دهد، تبیین نقش صالح بودن در تأمین سعادت است.
اکنون در صدد بررسی این مطلب نیستیم؛ امّا آنچه به لحاظ روش‌شناسی مهم است، این که با استفاده از روایاتی که در ابوابی غیر از سعادت آمده‌اند، می‌توان این مسئله را تبیین نمود. در یک کلام، به نظر می‌رسد که صالح بودن همسر، از یک سو در زندگی دنیوی، موجب رعایت حق، عدالت و انصاف می‌گردد و فرد را از دست زدن به رفتارهای ناشایست، بر حذر می‌دارد، و از سوی دیگر، خانواده را در راه سعادت اُخروی، یاری می‌کند و از مسیر نادرست، باز می‌دارد.

دوم: زیبایی

ارضای غریزه جنسی، از کارکردهای مهم خانواده است و لذّت‌یابی جنسی، از عوامل سعادت دنیوی است. در این راستا، زیبایی همسر، می‌تواند نقش قابل توجّهی داشته باشد. از این رو، پیامبر خدا صلی الله علیه وآله می‌فرماید:
من سعادة المرء المسلم أن یشبهه ولده، و المرأة الجمیلة ذات دین.^۱
از سعادت فرد مسلمان، شباهت فرزندش به اوست و داشتن زن زیبایِ دیندار.
از اموری که در یک پژوهش باید بدان توجّه داشت، نسبت میان ویژگی‌هاست. برای مثال، آیا زیباییِ همسر، به صورت مطلق، عامل