معنای برکت
معجم مقاییس اللّغة «برک»را ریشه برکت دانسته و معنای آن را «ثبات هر چیزی» دانسته است، خلیل، برکت را به «فزونی و رشد»، معنا کرده است. قاموس اللّغة، برکت را به معنای «رشد و افزایش»، دانسته است و مجمع البیان هم آن را «ثبات خیر به سبب رشد آن»،۱ معنا کرده است. از ابن عبّاس، نقل شده که برکت، به معنای «فراوانی در هر چیز» است.۲
معنای خیر
در معجم مقاییس اللغة آمده که اصل واژه خیر، در اصل به معنای «گرایش و تمایل» است، بر خلاف «شر»، و از این رو، بدان «خیر» گفته شده است که همگان به آن گرایش دارند.۳ این واژه، در لسان العرب، هم به معنای نیکی و هم به معنای تفضیلی آن، آمده است.۴
معنای سُرور
لسان العرب، سرور را به معنای «فرح (شادی)» آورده است. همچنین، به نقل از جوهری، سُرور را نقیض «حزن» دانسته است.
نتایج بررسیهای اوّلیه لغوی، نشان دهنده آن است که سعادت، یعنی خیر، سُرور و برکت، به این معنا که سعادت، به چیز خوب و مثبتی میگویند که از ثبات و فراوانی برخوردار بوده، همراه با شادی باشد: سعادت = (خوبی + شادی)* پایداری.