حوزه با یکدیگر، همخوانی دارند و مورد تأیید هر دو حوزه هستند. این موضوعات، به این شرح‌اند: خانواده، مسکن، وسیله نقلیه، همسایگان، دوستان، کار، امنیت روانی ـ اجتماعی، شناخت، دانش، حُسن خُلق و ایمان. همچنین لذّت و هیجان‌های مثبت دیگر، رضایتمندی، خنده و شوخ‌طبعی، روابط اجتماعی، کار و شغل، اوقات فراغت، درآمد، طبقه اجتماعی، تحصیلات، شخصیت، سن، جنسیت، مذهب و خُلق مثبت.
این موضوعات، از دو حوزه دین و روانشناسی هستند و شباهت‌های بسیاری با هم دارند. تمام این موضوعات را می‌‌توان با یکدیگر، مقایسه و تطبیق نمود. جالب آن که تقریباً همه آنها با هم همبستگی مثبت دارند؛ یعنی دین، داشتن مسکن را باعث سعادت دانسته شده است و در تحقیقات روانشناسی نیز، مسکن، باعث شادکامی و رضایتمندی است. شبیه به این، در مورد موضوعات دیگر نیز وجود دارد.
پس در یک عبارت، می‌‌توانیم چنین بگوییم که تمام مصادیق سعادت دنیوی با مسائل شادکامی در روان‌شناشی، همخوانی دارند، مگر در موارد نادر که بدان‌ها اشاره خواهد شد. در ادامه بحث، به چند تفاوت بین روانشناسی و حوزه دین، اشاره خواهد شد.
تفاوت اوّل
یکی از تفاوت‌های جالب، تفاوت در یکی از مصادیق سعادت و شادکامی است. بررسی‌های شادکامی، در دوران مختلف زندگی نشان می‌دهد که شادکامی خانواده‌ها در دو دوره، تنزّل می‌یابد: یکی، اوایل تولّد فرزندان است و دوره دوم، دوره نوجوانیِ فرزندان است. امّا متون اسلامی، داشتن فرزند را به طور مطلق، جزء سعادت به شمار می‌‌آورند.
