چنين است كار و بار سياستمداران حرفه اى، كه اگر دروغگويى، فريب و دو رويى از دايره سياست آنان حذف شود، چيزى از آن باقى نخواهد ماند. سياستِ علوى، دقيقا در تضاد با اين شيوه است. در نگاه او، صداقت، نخستين شرط سياستمدارى است. اگر صداقت از مجموعه كُنش ها و رويارويى هاى سياستمداران با مردم حذف شود ، حق مدارى، قانونگرايى، حقوق بشر، عدالت اجتماعى و. .. بى معنا خواهد بود و پوچ. به ديگر سخن، همه اينها در صورت نبود صداقت، شعارهايى خواهند بود به قصد فريب مردم و ابزارى براى تجاوز بيشتر به حقوق آنان.
در سياست علوى، بهره گيرى از شيوه وارونه سازى ، تنها در جنگ، مجاز خواهد بود، با قيدها، ويژگى ها و چارچوب هايى كه بدان اشاره خواهد شد و به هنگام سخن گفتن از «سياست نظامى امام»، چگونگى آن را بيان خواهيم كرد.
۲ . حق مدارى
حق محورى، مظهر صداقت سياسى در حكومت علوى است. حق مدارى، جلوه والاى استوارْ گامى آن بزرگوار در صداقت سياسى است. حقگرايى و حق مدارى، در جاى جاىِ حكومت كوتاه آن بزرگوار، به روشنى پيداست. على عليه السلام جز به حق نمى انديشد و آهنگى جز احقاق حق ندارد. فرياد او براى احقاق حق است، و سكوتش براى ايجاد زمينه هايى در جهت پاسدارى از حق. آموزه هاىِ آن بزرگوار در اين زمينه، بسى تأمّل برانگيز و تنبّه آفرين است. كم نبودند كسانى كه از حقّ و حق مدارى سخن مى گفتند؛ امّا چون منافع شخصى، گروهى و مسلكى آنان با شعارهايشان روياروى مى شد، تأويل ها و توجيه ها، حق را به مسلخ مى برد؛ و شگفتا از استوارى على عليه السلام بر حق مدارى. در نگاه او اجراى حق، «اصل» است. پس بايد بر همگان روا شود: دوستان، نزديكان، خودى ها و غيرخودى ها و. ..
