1.غرر الحكم : ۱۰۲۹۸ . امام باقر عليه السلام گويد : هنگامى كه امير مؤمنان بر منطقه نهروان فرود آمد، از جميل بن بصيهرى، منشى انوشيروان ، پرس و جو كرد . گفته شد : هنوز زنده است و روزى مى خورد. فرمود تا او را احضار كنند. وقتى حضور يافت، [ على عليه السلام ] ، حواس او را جز چشمانش سالم يافت، و ذهنش را پاك و ذوقش را كامل يافت. پرسيد: «اى جميل! آدمى چگونه بايد باشد؟». گفت: بايد دوستانش كم و دشمنانش بسيار باشد! فرمود: «نكته اى شگفت بر زبان راندى، اى جميل! چرا كه مردمان، اتّفاق دارند كه بسيارىِ دوستان، بهتر است». گفت: چنان نيست كه آنان گمان مى كنند؛ چرا كه دوستان، هنگامى كه براى كارى وا داشته شوند، آن گونه كه بايسته و شايسته است ، اقدام نمى كنند ، چنان كه در مَثَل معروف هست : «كشتى از فزونى كشتيبانان غرق شد». امير مؤمنان فرمود: «اين مطلب را آزمودم و درست است؛ امّا دشمنِ بسيار، چه سودى دارد؟». گفت: دشمنان، هرگاه بسيار شوند، آدمى هميشه پرهيز كند و مراقب باشد كه سخنى كه بدان گرفتار آيد، بر زبان نرانَد، يا به لغزشى مبادرت نورزد كه بر آن، توبيخ گردد. پس همواره با اين حالت از خطاها و لغزش ها در امان باشد. امير مؤمنان، اين مطلب را نيكو شمرد . (الدعوات : ۲۹۷ / ۶۵ ، بحار الأنوار : ۳۴ / ۳۴۵)

2.غرر الحكم : ۱۰۲۱۶ .

1.نهج البلاغة : نامه ۵۳ ، خصائص الأئمّة : ۱۲۳ ، تحف العقول : ۱۴۵ ، دعائم الإسلام : ۱ / ۳۶۷ .

2.نهج البلاغة : نامه ۶۲ ، الغارات : ۱ / ۳۲۱ .

3.غرر الحكم : ۱۰۳۰۱ .

4.همان : ۱۰۱۹۷ .

5.همان : ۵۷۸۱ .

6.شرح نهج البلاغة : ۲۰ / ۳۱۱ / ۵۷۵ .

7.غرر الحكم : ۳۲۵۸ ، شرح نهج البلاغة : ۲۰ / ۳۴۳ / ۹۴۷.

8.غرر الحكم : ۷۹۵۶ .